Woensdag 15 februari 2023,

Dag beste lezers,

Wat een heerlijk weer is het toch vandaag ! De lucht is blauw, de zon schijnt vrolijk over de tuin.

Een lichte bries zwaait de was heen en weer en maakt hem droog.

De lakens zullen straks weer fris ruiken.

De krokussen staan her en der verspreid in de tuin te bloeien.

Het begint … .

De bijen hebben besloten dat dit het moment is om nectar te verzamelen. Morgen zal het waarschijnlijk al heel wat minder zijn. Ze leven in het hier en nu en laten geen kans verloren gaan.

De lentecyclamen bloeien uitbundig rond en onder de Skimmia.

De sneeuwklokjes voor de engeltjes zijn omhoog geschoten en houden hun bloemetjes nederig naar beneden.

Rechts voor het tuinhuis ligt een tapijt van krokussen in pasteltinten.

Oh, wat is dit toch mooi ! Manlief zal nog eens zeggen dat er niet zoveel krokussen staan, hoor ! Jammer dat hij er nu niet van kan genieten.

Aan de voet van de tamme kastanje zitten krokussen en cyclamen deels verstopt onder verdroogde bladeren. Maar geen nood want de bijen hebben ze toch gevonden.

In de schaduwtuin openen lichtpaarse krokussen zich in een groepje tussen de bladeren.

Wat een mooi tafereel. Hier zou manlief weer zo een mooi plaatje van kunnen maken om in te kaderen.

Een beetje verder geurt de Saracocca met zijn vele witte bloemetjes en zwarte bessen.

En kijk dat kleine groepje witte krokussen komt weer aarzelend naast de hosta’s een kijkje nemen.

Het zijn er niet veel, maar ze zijn er nog steeds.

Aan de andere kant openen donkere Helleborussen hun bloemen.

Onder de dennen zijn kleine groepjes sneeuwklokjes boven gekomen

en verderop beginnen de eerste bloemknoppen van de Chaenomelis te zwellen.

Dan wandel ik richting zijkant van ons huis. Daar staat de gele Hamamelis volledig open. Hij verspreidt zijn subtiele geur over de tuin.

En dan kijk ik verwonderd naar onze speciale krokussen.

Voor het eerst kan ik ze zo bewonderen. Andere jaren regenen of waaiden ze kapot nog voor ze open konden komen. Dit maakt voor mij mijn dag goed ! Geweldig, toch ?

Ik zet mijn wandeling voort langs de vele wiegende sneeuwklokjes in de wind. Aan de voordeur staan twee potjes met Hyacinthen die ik vorige week gekregen heb.

Daar ben ik heel blij mee. Dank je wel Jill.

Een dubbele

en een gekleurde Helleborus

brengen wat kleur naast de vijver.

Sneeuwklokjes boorden het gras en de borders af.

Een hommelkoningin, nee zelfs twee van die beestjes zitten in op de bloemen van de struikkamperfoelie.

Vogels vullen de lucht met hun gezang. Ik draai me om en bewonder ons deeltje nieuwbouw.

Het heeft lang geduurd voor ik dit aandurfde maar nu ben ik heel blij met het resultaat.

Dan hoor ik de roep van de buizerd. Ik zie hem niet, maar hij kan niet zo ver weg zijn.

En dan zie ik nog een grote groep krokussen aan de rand van de vijver.

Een dikke stam verdeelt de groep in twee. Tijd om deze eventjes langs de kant te zetten. En ja hoor, er zitten nog krokussen onder. Zo, nu kunnen jullie ook weer opgelucht adem halen. “Dank je wel” hoor ik ze fluisteren. “Graag gedaan” .

Een hele familie sneeuwklokjes wijst me de weg terug naar achteren.

Ondertussen verdwijnt de zon achter bewolking die langzaam binnen schuift. Het is de voorbode voor het heel wat mindere weer van morgen.

Wist je trouwens al dat manlief naast zijn dagelijks geschreven weerbericht ( www.geertnaessens. be) ook iedere dag een gesproken weerbericht post op youtube. Helemaal gratis voor jullie. Kom gerust eens kijken. Altijd handig als je buiten bezig bent of een uitstap maakt naar de zee. Maar genoeg daarover.

Nu de zon verdwijnt valt er een heel andere sfeer over de tuin. De krokussen sluiten hun bloemen. De honingbijen blijven echter naar nectar zoeken en de parkieten blijven vrolijk door babbelen, maar toch. Het voelt direct een paar graden minder. Ik mis de omarming van de zon.

Vorig weekend zijn we naar het arboretum in Kalmthout geweest en  … we hebben weer een nieuwe Hamamelis mee. We konden het niet laten. Het is een gele en het is de variëteit “Anne”.

Dan zie ik Lucy. Ze zit in het midden van de sierappellaan te kijken naar de kippen maar ze blijft op een veilige afstand. Ze is die keer dat die broedende hen achter haar zat nog lang niet vergeten !  Als ze me ziet komt ze naar me toe gelopen.

Ze aait langs mijn benen. Dan rent ze weer het weiland in. Ik volg haar, ze verdwijnt achter de hoek van de moestuin achter de beukenhaag. Ze zal waarschijnlijk wel weer een muis geroken hebben. Dan hoor ik geluid in de moestuin, dus ga ik kijken. En ja, daar zitten een paar kippen de grond om te woelen.

Ik wandel langs een andere poortje de moestuin uit. In de struikenborder begint de Viburnum tinus te bloeien.

De kippen en eenden zitten gezellig rond het hok.

Een deel van de kippen komt naar me toe. En ocharme, die ene haan ziet er weer toegetakeld uit !

Hijzelf vindt dat blijkbaar niet zo erg. Hij ziet er erg fier uit. Zou hij deze keer het gevecht gewonnen hebben ? En wie was dan zijn tegenstander? De haan komt naar me toe en begint prompt te kraaien. De eenden blijven rustig liggen.

De zon komt achter mij terug achter de wolken piepen. De aangename warmte is verdwenen en komt niet meer terug. Het is dan al ook na vier uur. De koolmezen roepen “Let op, ze is daar weer !”.

In het weiland zijn de kleurige groepjes krokussen alweer dicht gegaan.

Vandaag heb ik nog even tijd om naar de bosrand te wandelen. De wind ritselt door de dode bladeren van de beukenhaag. Lucy sprint me weer voorbij. “Tingelingeling” rinkelt haar belletje als ze haar even krabt. “Dan maar weer verder” denkt ze en ze rent voor me uit. Heerlijk vindt ze dat.

De eerste paaslelies staan onder de oude perelaar te bloeien.

Een beetje verderop zit Lucy met gespitste oren te luisteren.

Heeft ze daar iets gezien ? Ze sluipt op haar kattepootjes stil naderbij en gaat dan weer zitten. ” Sorry, Lucy, ik kom even langs.” Verschillende Helleborussen bloeien langs de bosrand.

Dode takken vullen de takkenwal. Lucy springt om de dode boomstam naast de takkenwal om haar nagels te zetten.

” Goed zo, Lucy, beter hier dan binnen aan het behangpapaier !”.

“Tok,tok,tok” klinkt het uit het bos. Waar zou hij zitten de specht ? Ik kijk goed, maar zie hem niet. Dan miauwt Lucy “Zullen we naar binnen gaan ?”.Dan maar terug. Het wordt toch te fris. En zo heb ik vandaag weer niets anders in de tuin gedaan dan te genieten.

Ik maak nog een ommetje achter het kippenhok. De gespikkelde cochinhaan zit met twee gespikkelde hennen onder de struiken.

Lucy wil me wel volgen, maar aarzelt.

“Daar zitten veel kippen” denkt ze, ” nee, toch maar niet”.

Ze keert haar om en wandelt in een grote boog rond het kippenhok.

De lucht klaart uit, de zon is terug. Ze blinkt in de regenmeter. Nu is het tijd om de was af te halen en te gaan koken. Lucy blijft nog even achter op het weiland. Die zal straks ook wel binnen komen. De roodborst zingt uit volle borst. Hij zit hoog in de Prunus in de schaduwtuin. En dan sprint Lucy me toch nog voorbij. “Hoera, gezellig weer naar binnen” denkt ze blij.

Zo hier eindigt deze wandeling. Ik hoop dat jullie ervan hebben genoten.

Warme groeten

De Tuinvrouw