Vrijdag 10 februari 2023,
Dag beste lezers,
Het is druk in mijn hoofd. Zoveel te doen, zoveel om aan te denken, zoveel veranderingen, … . Dringend tijd om mijn hoofd leeg te maken, maar hoe begin je daaraan ? Niet te ver gaan zoeken … even een wandeling maken in de tuin en genieten.
“Trrt, trrt,trrt” roept de ene koolmees, “opletten we worden in de gaten gehouden !”. Een andere koolmees wacht geduldig op één van de kale takken van de Forsythia.
“Zou ik het toch riskeren” denkt de eerste. “Ja, ik waag het erop.” En daar zit ie dan, bovenop de bol, te smullen van een heerlijk maaltje.
Andere vogels komen ook een kijkje nemen, maar dichtbij komen ze niet. De koolmees duldt geen pottenkijkers.
De lucht vult zich op met vogelgezang. Er hangt lente in de lucht na een paar koudere nachten.
Overal in het gras steken de krokussen in verschillende kleuren hun bloemknoppen fier naar boven.
Hier en daar staat er eentje open.
En kijk, daar zit Lucy stil op wacht.
Waar zou ze nu weer naar zitten kijken ? Als ik neerhurk om wat foto’s te maken komt ze aangelopen. Een kopje hier en een kopje daar. Zo zegt ze “ik zie je graag”. Dat is althans wat ik wil geloven. Even knuffelen en dan … verder. Lucy loopt richting huis, want ze heeft alweer iets anders gezien. Ik ga de andere kant op. Onder en naast de Skimmia vormen de lentecyclamen een kleurrijk tapijt.
Een koppel engeltjes aanschouwt het bloemenspektakel heel gelaten.
Lucy blijft in mijn buurt en komt om aandacht vragen. Ik wandel verder richting voortuin over een pad afgeboord met sneeuwklokjes. En oei, hier wordt het eventjes moeilijk. De Hosta’s versperren even het pad.
Dan maar over het lege terras en over een groepje sneeuwklokjes stappen.
Verderop nodigt een prachtige Helleborus me uit om hem eens goed te bekijken.
Zeg nu zelf, zijn bloem is net een kunstwerkje.
In de voortuin tref ik mijn maatje, Meneer of is het Mevrouw Roodborst aan. Het zit in het prieeltje want daar hangt ook een mezenbol.
Hier in de voortuin verschijnen de grote krokussen maar heel beperkt. Waar zijn al die bloemen gebleven ? Hebben ze de werken niet overleefd ?
Dan trekt de zoete geur van de struikkamperfoelie mijn aandacht.
Hij is duidelijk over zijn hoogtepunt, alhoewel hij op sommige takken nog vol in de bloemen staat. “Het wordt tijd dat andere bloeiers mijn taak overnemen” fluistert hij me in vertrouwen toe. Ik wandel verder en keer langs de andere kant van het huis terug richting achtertuin. Hier staan tientallen sneeuwklokjes op een bedje van compost te bloeien. Daarnaast staan ook nog grote groepen krokussen in knop. En dan … springt de gele toverhazelaar in het oog.
Ook deze verspreidt een aangename geur.
In het droge park er tegenover wordt het vrouwtje omhult door een zee van oranje, geurende Hamamelisbloemen.
Ze fleurt er helemaal van op !
Dan wandel ik verder over een pad bezaait met de napjes van de eikels. Ik voel ze door mijn zolen. Voor het tuinhuis staat het groepje blauwe mini irissen te bloeien.
Ze zijn klein, maar dapper en heel sterk. Aan de overkant vragen verschillende krokussen weer mijn aandacht.
De opkomst is goed dit jaar, dat is al anders geweest. En kijk, daar zit Lucy op de bank voor het tuinhuis.
Zo een mooie, zwarte vlek met al haar aandacht weer op één punt gericht. Hoe doet ze het toch om zo rustig te focussen. Ik kan er vast nog iets van leren !
In de schaduwtuin is de groep wilde krokussen ook weer enorm bijgegroeid.
Achteraan wacht een stapel hout op een plaatsje in het houtkot.
Het zal nog veel geduld mogen hebben vrees ik. Hij past er nog lang niet in. Zo een kachel is toch wel heel gezellig. Ik ben er reuze blij mee. Tegenwoordig staat de vloerverwarming nog maar op 18 graden en ’s avonds wordt het lekker warm met de kachel. Meer moet dat voor mij niet zijn !
Lucinde haar tuintje heb ik al aangepakt. Het park met de sneeuwklokjes staat er prachtig bij.
Kjell zijn tuintje is nog een zootje op die ene witte Helleborus na. Dan zie ik verderop wat kippen en de barberies lopen. Ik loop ze een beetje tegemoet. Onder de appelbomen zit bijna heel de familie Kip te samen.
Wat een gezellige bende ziet dat er uit. En mmm, wat geurt het hier weer lekker. De toverhazelaars proberen met hun heerlijke aroma’s en speciale bloemen de eerste insecten te lokken.
Meestal lukt dit niet en zijn ze voor hun voortplanting afhankelijk van de wind.
Bij de buren verderop schreeuwt een hakselaar om meer hout. Het geluid van de kettingzaag bevestigt dat het snel zal komen … . Al dat geluid deert noch de kippen noch mij. Het hoort er gewoon bij.
In het rozenpark ben ik deze week ook eens begonnen.
De situatie ziet er redelijk hopeloos uit. Het gras lijkt hier de strijd te winnen, maar ik geef niet op. Ik trek ten oorlog tegen het gras, maar kan gerust wat hulp gebruiken, manlief ?!
Terwijl de Potentilla langzaam in blad komt spreidt de struikkamperfoelie zijn met bloemen bedekte armen uit.
De kippen zijn ondertussen weer richting hok gelopen.
Het wordt dan ook al wat later.
Het pampasgras wiegt bleek mee in de wind.
En dan, plots, valt het geluid van de machines weg. Daar hoor ik de vogels weer en daarnaast ook het geraas van het verkeer. Mensen haasten zich weer om veilig ergens aan te komen. Achter mij komt de zon nog even van achteren een wolk piepen. Helaas moet ik hier alweer stoppen. Het is tijd om te gaan koken, want manlief heeft deze avond nog een voordracht. Er staat een groentelasagne op het menu vers klaargemaakt met veel liefde.
Dan wens ik jullie verder nog een fijne dag toe.
Warme groeten
De Tuinvrouw