Donderdag  18 juni 2020,

Dag beste lezers,

Na lang wachten, verlangen, hopen op een naderende bui en pure frustratie toen die er niet kwam, wordt mijn geduld eindelijk beloond. Maandag werd het niks, op een paar druppels na. Dinsdag viel er 9.5 liter, woensdag overdag slechts 3. En deze nacht, maar liefst 32 liter. Geen overstroming hier, alles is netjes in de grond getrokken. De droogte is nog niet gebroken, maar alles wordt weer groener. Dinsdagavond heb ik tijdens de bui buiten lopen zingen en dansen in de tuin onder de rode paraplu. Heerlijk al die regendruppels die overal blinken op  grassen, bloemen, bomen en struiken. De grond onder de grote bomen werd ook weer eens nat! Dat was lang geleden!

Vorig weekend toen ik nog gefrustreerd was door de droogte, had ik een leuke ontmoeting met de eekhoorn. Ik liep met een pot afval voor de kippen naar achteren en bleef plots staan, alsof ik zijn aanwezigheid voelde nog voor ik hem zag. Daar zat ie, in het gras knabbelend op een noot. Dan weer snuffelend in het gras, een noot opgravend en dan eten maar. Toen de noten daar op waren, dook hij weg achter andere hostapotten. Een beetje later verscheen hij met een nieuwe noot. Ik stond daar maar … heel stil … verwonderd te kijken. En deze ontmoeting gaf me weer moed om in onze tuin te blijven geloven! Het is toch raar dat dat beetje regen je zo BLIJ kan maken!

Het gras vertoont nog steeds veel bleke plekken. Een donkere daglelie bloeit.

Overal staan donkerrode prikneuzen te bloeien even als het moederkruid.

De zon verschijnt geregeld vanachter de wolken. Het is best nog warm. Ik hoor de eerste sprinkhanen en het gebries van Juulke, de mooie pony van ons buurmeisje. De parkieten kwetteren er op los, hanen kraaien, vogels zingen in de bomen. Een duif vliegt weg. Het groene tafeltje zit vol vliegen, geen idee wat ze daar doen.

Ik loop naar de voortuin, rechts bloeien een heleboel puntwederiken, een chrysant steekt moedig zijn stelen erboven.

De spirea is uitgebloeid, de vingerhoedskruiden bijna. Een heleboel moederkruid kleurt de border wit. De hosta’s schitteren in al hun mooie bladvormen.

De vijver ziet geel van de moerasboterbloem. Een fijn wit bloemetje verovert aan de zijkant een plekje.

Rechts bloeien de witte phloxen.

Ze zijn niet hoog dit jaar. Voor mij staan grote groepen lavendel.

Een dansend tafereel van hommels, bruine zandoogjes, een fladderend koolwitje, bijen en andere zoemende insecten speelt zich vlak voor mijn neus af.

Ik ga er maar even bij zitten. Hier word ik rustig van! De geur van lavendel, het zuiden van Frankrijk. Vorige week heb ik in drie namiddagen het gras afgereden. De rieten zeteltjes heb ik eens achter de vijver gezet.

Het is net of bomma en pépé in onze tuin aanwezig zijn. Bomma, altijd goed gezin, zingend van “‘la vie en rose”. Ze hadden het nochtans niet breed, maar ze waren tevreden. Ja, ik kan ze wel eens missen!

De schaapjes kregen een plaats meer vooraan en de eenden links achteraan.

De oude fietsen staan nu weer eens voor de rozen.

Daar komt manlief met zijn kodak op pootjes. Hij maak foto’s. Het is best al laat …

Ik kijk nog eens rond en ga dan weer naar achteren. De hydrangea staat met net ontluikende bloemen aan de zijkant van de oprit te bloeien.

Nu zijn ze nog geelgroen. Ik loop langs hosta’s, prikneuzen en galega.

In de verte lacht “Bobby James” mij toe.

Een roodborstje landt in het gras en vliegt snel weer weg. In het droog park bloeit er een gele daglelie,

een witte astrantia,

het grote knoopkruid en een blauwe salie. Dikkopjes zitten op de prikneuzen. Ik zet mijn wandeling verder langs een hypericum die zich rond een hulst wikkelt.

Eens iets anders, ook mooi! Rechts bloeien geraniums, een soort gele margrieten en de rolklaver.

Ook hier weer een feest voor de hommels en bijen! Of zullen we het arbeid noemen?

Een beetje verder staat een haag van rode klokjes te bloeien.

En links hebben we het park een beetje uitgebreid met gekregen planten.

Daarvoor hartelijke dank!

Achteraan bloeien witte margrieten, prikneuzen, paarse bloemen en een blauwe geranium.

De lucht wordt donker, lichtjes dreigend. Een merel vliegt over de schaduwtuin en zingt in een boom een vrolijk lied.

Aan een struik groeien lekkere rode aalbessen. Snel enkele snoepen nu de vogels er nog niet mee weg zijn. Dat smaakt altijd!

In Kjell zijn tuintje staat het water in zijn vijvertje weer wat hoger.

Schaatsenrijders dansen over het wateroppervlak. Het roosje rond de kubus bloeit. Het is niet wit en ook niet roze, maar iets er tussenin.

Zijn hortensia’s hebben een nieuwe boost gekregen.

In Lucy’s tuintje zit weer een grijze kip, verdorie.

Ze leert het maar niet af dat ze daar niet mag komen. Zesduizend vierkante meter tuin is blijkbaar niet genoeg voor madam!

De degoutante geur van de bloeiende kastanje komt me tegemoet.

Even naar de tokkende hen met haar vijf kuikens gaan kijken. De beestjes piepen en groeien goed. Ze zijn allemaal gezond. De zijdehoenders hebben geen drinken meer, werkje voor manlief. De cochin heeft twee kuikens. Amai, wat was dat beest zenuwachtig. Maar ja, het is de eerste keer en alle begin is moeilijk!

De oranje-rode roos kijkt naar beneden.

De witte persicaria vormt een heus bos, de kogeldistel is open gevallen. De klimrozen en roze regen moeten dringend begeleid worden. Het wordt hier stilletjes aan een oerwoud … Een duif heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om een wel erg los nest te bouwen.

Ze zit in ieder geval goed verstopt, maar vliegt steeds weg als we langs komen.

In de vogelkooi zorgt een grijze hen voor de drie kuikens van de zwarte hen. Ze kwam er op het laatst bij zitten. Gelukkig maar, de zwarte hen was op (bloedluizen) en had geen interesse meer voor haar kuikens. We hebben ze een paar dagen apart gezet en nu is ze er weer door.

Naast de sebrights bloeit een roze roos,

voor de haag een daglelie.

Een paar druppels vallen naar beneden. Ik loop de serre in. De tomaten groeien niet van harte dit jaar, dus begin ik weer met vloeibare mest.

Er rijpen wel al tomaten aan. Ik hoor gerommel in de lucht. Heel donkere wolken schuiven voorbij. Daar komt de bruine eend voorbij gewandeld. Iedere morgen als we het hok open doen, sprinten de blauwe en bruine een richting vogelkooi. Ze gaan er samen een ei leggen. Broeden denken ze. Nee hoor, we nemen ze weg. deze week was ook de witte eend broeds. Ze ging telkens boven op een broedende kip zitten. We hebben ze dan maar een paar dagen in de sluis bij de vogels gestoken. Nu is ze weer afgekoeld. Ik weet het, ze kan er ook niets aan doen! Het zijn de hormonen.

Dan een donderslag. Het is een onweer, maar het trekt langs. We gaan er niks van hebben zegt manlief. Naast de moestuin staan mooie papavers te bloeien.

De lucht links ziet erg donker, de lucht rechts blauw met witte wolken. De wind trekt aan. De rozentuin staat vol met kleuren: roze, oranje-geel,

wit, zalmroze, donkerroze, rood, groot

en klein,

enkele, trosjes,

van alles wat. Twee oranje daglelies bloeien. Flits, felle donderslag. Paniek bij de kippen, hanen slaan alarm.

De gele potentilla bloeit en beweegt heen en weer door de wind.

Hennen zitten aan mijn voeten. “Marcel Vossen” bloeit fel roze.

Wat een fantastische plant. Hij geurt zoet. Een beetje verder bloeit nog een andere mooie klimroos.

Nog wat verder bloeit “American Pillar”, eveneens felroze, maar toch nog anders.

Minder wit in het midden. In de verte raast het onweer verder. Even hebben we gevreesd dat de witte en blauwe regens het niet zouden halen, maar het is toch nog gelukt. Ze groeien vanuit hun toppen. Nu is het bankje onder de linde droog, dus ga ik er even op zitten. Het gras hier vertoont nog steeds veel gele plekken. Een eenzame vrouwenmantel bloeit.

Op het jacobskruiskruid zitten enkele rupsen.

Hier en daar bloeit het knoopkruid.

Drie hennen en hanen lopen tussen het hoge, verdorde gras. De tulpenboom buigt heen en weer in de wind. De bladeren van de ratelpopulieren fladderen als vlinders aan de takken. Steeds meer hanen en hennen lopen hier rond. De 17 grote kuikens voelen zich ook al heel erg thuis in de tuin.

Eén haantje slaapt dikwijls buiten in een boom. Maar waar, wie weet dat? De moeder met de zes grootste kuikens hebben we deze week van onder haar kooi gehaald. Vandaag loopt ze voor de eerste keer met haar kuikens buiten.

Nu zit er een moeder met 8 pasgeboren kuikens onder. Zo is ze op haar gemak met haar kleintjes! Er zijn nog verschillende hennen die broeden en andere die nog broeds worden. Amai, het is een vruchtbaar jaar! Lang geleden dat dat zo geweest is. Zou het komen omdat ze zo veel buiten mogen lopen of omdat er zoveel hanen zijn?

Raar, ik hoor een paar druppels, maar zie of voel ze niet! Ik kijk omhoog, een blauwe lucht, zon en een linde. OK, links vallen druppels, rechts is het nog droog. Opschuiven dus. In de verte het geluid van een kettingzaag. Een buurvrouw maakt kunstwerken in hout. Of het is op de hoek dat ze dode sparren omzagen. Het is jammer, maar er zit een kever in de sparren. Tijd voor andere bomen dus. Ja, ik hoor precies een boom vallen.

Enkele kamilles bloeien,

een beetje verder een bolderik. Drie lieveheersbeestjes op een kruiskruid, een uitgebloeide smalle weegbree, een rode mot met de vleugels open, het geluid van sprinkhanen. Het lupineveld is uitgebloeid, een bruin zandoogje fladdert voorbij. De tjif-tjaf zit in het bos. In de verte een bloeiend vingerhoedskruid.

Een atalanta gaat zonnen en vliegt dan naar een sint-janskruid en dan weer verder. Dikkopjes zitten achter elkaar aan. En ik, … sta hier en geniet van de zon, de wind, de kleuren en de geuren.

De gele hypericum wint steeds meer terrein op de lupine. Hij kan er niet tegenop. Schaduw op ons bospad, de grond is vochtig. De tamme kastanjes hebben plots een groeischeut gekregen.

De oude perelaar is enorm

en hangt vol met peren.

Zou het dit jaar lukken om sap te maken. Enkele boterbloemen bloeien. De moerascypres staat fier recht.

In de wilg slaat een vogel alarm. Enkele kippen zitten in de wilgenhut. De sneeuwklokjesboom gaat het toch nog redden, hij maakt nieuwe knoppen. Het onweer trekt weg richting kust, geen regen meer helaas. Ik kom een heleboel van onze grootste kuikens tegen. Het is raar, ze blijven niet in één groep. Overal hoor ik gepiep, lekker grasjes eten. Onder de struiken naast het hok zitten een heleboel grote kippen en de zwarte eend. En daar ligt moederhen met haar zes kuikens op een steen in de zon. Ze houdt mij in de gaten. En mij niet alleen! Als er maar één kip of haan te dicht komt, zet ze haar staart open en jaagt ze ze weg. Ze zijn zo koddig die kuikens, echte minikippen! En naast al het moois is het ook nog eens de tijd van de bessen en frambozen, kruisbessen en aalbessen, maar lekker.

Na nog wat lekker en gezond van deze lekkernijen te hebben genoten wandel ik weer huiswaarts. Ik kom nog langs de nashipeer met een heleboel groeiende vruchten.

Ik denk dat het ondanks de gebroken droogte en de coronacrisis toch nog een vruchtbaar jaar wordt.

En trouwens vorig weekend heeft manlief de vraag gekregen om peter te worden van het kindje van mijn broer en Vanessa. Dat maakte heel zijn weekend goed! Het kindje wordt eind september- begin oktober verwacht. Ik kijk er alvast naar uit!

Zo dat was het dan voor deze keer. Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben.

Warme groeten

De Tuinvrouw