Donderdag 7 maart 2019,
Dag beste lezers,
Het is vandaag best een hevig weertje: veel wind, wolken en zon wisselen elkaar af.
En af en toe vallen er wat druppels. Gelukkig is er vorige nacht vijftien liter water gevallen, want het is nog altijd erg droog.
De takken van de bomen zwiepen heen en weer, onze Magnolia opent reeds zijn eerste bloemen.
Manlief verwacht geen nachtvorst dus zullen ze helemaal open komen. Maar door de wind is er al eentje afgewaaid. Hij ligt daar helemaal alleen tussen de laatste krokussen. De bloementapijten zijn drastisch uitgedund, maar enkele krokussen houden dapper stand en wiegen mee in de wind.
De Helleborussen staan nog altijd prachtig en staan overal volop te bloeien.
Van de bijen helaas geen spoor.
Een heleboel struiken komen al in blad, de blaadjes vormen groene lichtjes aan de takken. Ik ruim alvast de lege netjes van de mezenbollen op. In de vijver zit alvast weer wat meer water. Dat is goed voor de kikkers, padden en salamanders die hier hun eitjes komen afzetten. De paddentrek loopt al op zijn einde en het is volop paartijd. Wist je al dat deze beestjes terug keren naar de plaats waar ze zijn geboren om te paren en eitjes te leggen? Dat is toch fantastisch dat ze dat kunnen, zuiver uit intuïtie. En dan te weten dat wij dat allemaal zijn kwijtgeraakt!
De Camelia staat voor het eerst vol met bloemknoppen, maar bloeit nog niet. Ook de forsythia staat vol met bloemknoppen die eerstdaags zullen open komen. De sneeuwklokjes hebben het gehad, maar ook hier nemen de Helleborussen het over.
Aan de voordeur heten de viooltjes ons welkom. Ze staan te pronken in hun vaas.
Op het einde van ons rozenpark staan de tête-à-têtejes te bloeien.
Met de wind in mijn rug loop ik naar achteren. Hé, daar staat de rode ribes al bijna open en de donkere krokussen zijn er weer.
Oei, het begint weer harder te waaien, ik maak dat ik wegkom van onder de bomen. Een tak op mijn hoofd krijgen is wel het laatste dat ik wil.
Vorige zaterdag zijn we begonnen met de heraanleg van Lucinde haar tuintje.
Met ons drietjes, manlief, dochterlief en ik. De vorm van de parken werd aangepakt. Het ene werd groter, het andere kleiner. Samen plantjes verzetten, wieden en compost opvoeren. Heerlijk, toch?
Zondag zijn we dan met ons viertjes richting Limburg gereden achter nieuwe kippen … en terwijl we daar dan toch waren hebben we een bezoekje gebracht aan de kwekerij/tuincentrum Marechal in Turnhout. Dat is voor mij als één grote snoepwinkel, al die planten en niet duur. Natuurlijk zijn we daar niet met lege handen buitengekomen. Dus, we weten weer wat te doen!
Ik sta hier nu bij onze nieuwe kippen. De twee Sebrighthanen schijnen zich niet aan elkaar te storen en staan rustig naast elkaar.
We hebben nu een heleboel kleurslagen, zoals je al kon zien in een filmpje van manlief. De kipjes pikken graantjes van de grond en scharrelen wat rond in hun hok. De hanen kijken mij nieuwsgierig aan. Eén ervan kraait en direct kraait Blue terug. En neen, de Sebrights mogen niet naar buiten, maar ze krijgen wel geregeld groen van uit de tuin.
Dan loop ik verder. In de serre ben ik gisteren met de opkuis begonnen, maar er is nog werk aan.
Verderop in het gras staan de paaslelies in groepjes bij elkaar … en daar in de border staat de viburnum te bloeien.
De bruine haan met zwarte vlekken komt naar me toe.
Hij is weer eens alleen op stap. Hij loopt mij voorbij, verdwijnt even achter de haag en keert dan weer. Dan blijft hij even bij de pot met afval staan. Blijkbaar zit er nog iets lekkers in. Daarna vervolgt hij zijn tocht door de tuin, terwijl de wind zonder ophouden doorblaast.
En daar staat onze amandelboom te zwieren met zijn takken. Er staan al enkele bloemen open, prachtig vind ik ze. Maar ze zien af … de wind duwt ze helemaal open.
De eenden liggen gezellig onder de struiken en ook de kippen zoeken beschutting. Het dak van hun hok moet dringend bekeken worden, want het is lek. In één van de hoeken ligt een grote plas. Maar het is groot genoeg dus geen nood.
Ook de wilgen bewegen mee in de wind, het is buigen of breken.
De wilgenkatjes zijn helemaal kapot gewaaid, maar vormen nog steeds witte pluizen aan de toppen en ook nog wel gele op sommige plaatsen.
Onder de grote perenboom staan een heleboel paaslelies.
Er komen er dag na dag meer open. Hier achteraan staat een nieuwe jonge den, verplant uit Lucinde haar tuintje, speciaal voor de bijen (ze maken propolis van de hars).
Nu keer ik terug, de zon schijnt in mijn gezicht, de wind komt van voren. Dit is voor mij echt genieten, eens lekker uitwaaien. Nu verdwijnt de zon weer achter een wolk. De lege schommels bewegen heen en weer. Vechtend tegen de wind ga ik huiswaarts, langs de witte Chaenomelis, die begint te bloeien. Amai, wat een wind! Het is maar te hopen dat dochterlief niet van haar paard vliegt. De wind neemt weer af. Ik sta hier nu bij de lichtgele Forsythia en kijk eens hoe hij al bloeit.
Dan via de wilgen en langs de nieuwe toverhazelaar die we reeds geplant hebben.
Nee, we zitten niet stil.
En nu naar binnen. Daar word ik al verwelkomd door 12 piepende kuikens. Ze zijn al een heel stuk gegroeid, ze krijgen al pluimen en sommigen een staart. De zachte donsjes verdwijnen …
Ze worden al te groot voor hun bak, de grootsten proberen er al uit te springen. Maar geen nood, zaterdag krijgen ze een grotere bak. En af en toe mogen ze eens op schoot bij zoonlief of dochterlief. Je moet ze dan eens zien zitten!
Zo dat was het dan alweer
Tot de volgende keer
Vele groetjes
De Tuinvrouw