Woensdag 13 maart 2019,
Dag beste lezers,
Het is alweer een pittig weertje vandaag. De wind blaast stevig door en schudt de planten door elkaar. Ik heb net de beesten eten gegeven en de kippen achteraan
en Blue buiten gelaten. Fluffy mocht ook even buiten, maar toen ik uit de vogelkooi kwam vloog er net een roofvogel weg uit de haag. Dus, … snel, Fluffy weer naar binnen! Ik wil je nog niet kwijt. Het is deze vogel die af en toe aan de vogelkooi gaat hangen. En dan is het paniek bij de parkieten, maar hij kan er gelukkig niet bij. Ik denk dat het een sperwer is. Best wel een mooi beest.
De kippen zijn ondertussen weer aan de leg. Maar ik vind niet altijd eieren en soms zijn ze geel. Dus zijn ze ze weer zelf aan het opeten. Dat kan toch niet de bedoeling zijn! Ik geef ze nu wat grit, zodat de eierschalen weer harder worden. De hennen beginnen er onmiddellijk van te eten. Ze kunnen blijkbaar wat kalk gebruiken. Dan zie ik plots een kip, die een ei moet leggen op de stok zitten. “Ach, zo niet” denk ik, “zo is het niet moeilijk dat er geen eieren zijn”! En ze hbben nochtans legbakken. Ik jaag ze weg van de stok, madam de hen is niet blij, maar ja… . Er zijn drie hennen die een ei moeten leggen, maar zo lang ik hier ben lijkt het niet te lukken. Dus kom ik later maar eens terug, de hennen zitten nu toch in de legbakken.
En ja, hoor, als ik later terugkom vind ik drie mooie eieren. Dank u wel, lieve kippen.
Ik sta hier nu in het kippenhok en de wind waait er doorheen. Blue zit buiten het hok naar ons te kijken. Het is toch een aparte onze Blue, hij kijkt me aan, alsof hij weet dat ik aan hem denk en scharrelt verder, zijn staart trots geheven.
De dakplaten kreunen onder het geweld van de wind. De parkieten zingen vrolijk hun lied, de deur piept…
Oei, weer wat rukwinden, best eng hoor, al dat geweld.
Vorige week hebben we al het dood materiaal uit de serre gehaald en ben ik reeds met de moestuin begonnen. Ook de wilde roos aan het kippenhok achteraan werd wat ingetoomd.
Zo nu kunnen we er weer langs en kan de Cercis weer volop zijn gang gaan.
Zaterdag hebben we Kjell zijn tuintje aangepakt.
Terwijl zoonlief dapper stond te hakselen, hebben manlief en ik de wijnbes een stuk teruggezet.
Er zat best wel veel dood materiaal in. De perkjes werden opgekuist en de druif gesnoeid.
Na de opkuis van het tuintje liepen manlief en ik nog eens door de tuin, nog eventjes genieten en de kipjes binnen steken. En dan was het tijd voor Blue… Maar Blue slaapt tegenwoordig weer in “zijn boom” (de esdoorn in Lucinde haar tuintje). Dat deed hij vorige zomer ook al. En hoe kon je dan zien waar hij sliep? Wat denk je? Juist, aan het hoopje keutels onder de boom, want hij slaapt altijd op dezelfde plaats. Daar sliep hij tot hij tegen de winter bij de Sebrights ging slapen. En nu, heel opmerkelijk, de eerste nacht nog bij Fluffy en daarna terug in “zijn boom”.
Nu kom ik bij Blue, die gaat richting hok van Fluffy. Ik denk nog: ” ga jij nu terug bij haar slapen?” Maar nee hoor, hij gaat even kijken of ze veilig binnen zit en gaat vervolgens richting boom om via de graswal, hup naar zijn slaapplaats te vliegen. Zo lief, zo bezorgd om zijn vrouwtje, echt schattig! Ik stond daar maar wat verwonderd te kijken.
En dan werd het zondag …
Eerst nog een ochtendwandeling maken met manlief, een vriendin en nog een aantal mensen. We waren deze keer met zes om een stevige wind en een paar buien te trotseren. Maar toen was het nog ok en dankzij de wind werd je ook niet erg nat van de buien. Deze keer een tocht in de vallei van de Oude Kale, best nog een mooi stukje natuur in Vinderhoute. Als er nog mensen mee willen zijn ze altijd welkom. Het is wel telkens een zondag, afspraak om 10 uur aan het startpunt. Zo rond twaalf uur waren we terug bij de auto, terug richting Ursel. Plots trekt de hemel open, blauwe lucht en zonneschijn kondigen het windveld aan dat binnenkomt. Terwijl we door Oostwinkel rijden zien we de pannen van een dak op een auto vallen. Een beetje verder op de Eekloose weg hangt een kabel los, hij waait tot het midden van ons rijvak. Even wachten tot we op het andere vak er langs kunnen rijden. De storm is aangekomen. Nog even broodjes halen en dan snel naar huis. Gelukkig komen we veilig aan!
Door het raam kijken we naar buiten en zien we letterlijk de bomen rondom ons sneuvelen. En toch is dit niet de allerzwaarste storm die we al gehad hebben. De meeste bomen die sneuvelen zijn oud, ziek of hebben niet genoeg wortels. En dan hebben ze nog zo een droge zomer van vorig jaar achter de rug.
Als de wind wat afneemt gaan we even naar buiten. Op het eerste zicht valt de schade nog wel mee. Een heleboel bloemknoppen van de Magnolia liggen op de grond …
en er is een kop uit de grote perelaar gewaaid.
Man- en zoonlief besluiten om met de kodak het bos in te gaan.
Ik ben er niet gerust in!
In het bos zijn verschillende dennen gevallen,
en een grote spar ligt scheef met de helft van zijn wortels boven de grond. Verderop in de Veldkruisstraat verspert een populier de baan en in de zijstraat heeft een oude beuk de electriciteitsdraden doorgetrokken. Ook hij ligt dwars over de weg. Langs de andere kant ligt een spar in de draden. En raar, maar waar, er zijn nog een heleboel mensen die er met hun wagen onderdoor rijden alsof er niets aan de hand is. Gelukkig valt hij niet verder naar beneden.
Terug thuis stellen we vast dat er een tak uit de Prunus is gekraakt en op het dak van de stal van de buren ligt. Dit moeten we eerst even oplossen. We beginnen alles gezamenlijk en met de hulp van onze buurman op te ruimen. Gelukkig is er geen schade aan het dak.
Enkele takken houden we apart en zetten we in verschillende vazen in huis.
Zo kunnen we er toch nog wat van genieten.
Ook onze kleine pergola heeft het begeven.
Het moest er eens van komen, de pootjes waren kapot. De rozen hebben we voorzichtig losgemaakt en nu maar hopen dat ze niet kraken in afwachting van een andere steun.
Om de avond af te sluiten gaan man- en zoonlief nog wat padden overzetten, terwijl ik nog snel een lekker avondmaal maak. Ondertussen is het al helemaal donker en is de brandweer bezig met de bomen door te zagen en de weg vrij te maken. Zo, nu hoeft dochterlief zich geen zorgen meer te maken langs waar ze morgen naar school moet.
Dit weekend hebben we ook de kuikens verhuisd. Ze werden te groot voor hun kleine bak.
Nu hebben ze weer wat meer speelruimte. En kijk daar ligt er al eentje een zandbad te nemen in de zon. Het eten en drinken staat op een blok hout, want ze maken er anders nogal een zootje van. Ja, zo een bende kuikens brengt best wat leven in huis met al hun gepiep.
En toen ik deze morgen de keuken aan het opruimen was hoorde ik plots één luid gepiep. Even kijken, … Wat is er aan de hand? En ja hoor, het was gelukt!
Eén kuikentje zat ongelukkig naast de bak en vond zijn weg niet meer terug. Paniek, “Help ik wil terug bij mijn broertjes en zusjes!”
“Oei, niemand vertellen dat ik in mijn broek gedaan heb.” Kom vriend, ik zal je helpen, kom dan zet ik jou weer bij je vriendjes. Iedereen weer blij!
Maandagavond hebben man- en zoonlief dan nog de fluweelboom aan de oprit afgedaan, want die was ondertussen ook steeds schever aan het vallen onder de aanhoudende rukwinden en het was een kwestie van minuten voor ook hij volledig tegen de vlakte zou gaan op de oprit.
Gelukkig staan er al nieuwe uitlopers klaar…
Zo, dat was het alweer,
tot de volgende keer,
Groetjes
de tuinvrouw