donderdag, 1 augustus 2019,

Dag beste lezers,

hier ben ik weer na een deugdoend yogakamp met nieuwe inspiratie…

Wat een geluk dat ik met die grote warmte in de Ardennen zat dichtbij een rivier, de  Semois. De rest van de familie zat helaas thuis te puffen.

Terug thuis word ik verwelkomd door de kleurige Agapanthussen. Ze staan fier op hun lange, rechte stelen te bloeien in witte, licht- en donkerblauwe tinten.

Een witte soort heeft manlief moeten ondersteunen met stokjes. De ene bloemstengel na de andere plooide om.  Ze worden bezocht door een heleboel insecten. Een beetje verder staat de gele guldenroede  te bloeien. We krijgen ze maar niet uit de borders. Ieder jaar trekken we er massa’s uit. Maar deze mogen nu eerst bloeien voor we ze verwijderen. Ik let er wel op dat ze niet in het zaad komen, want ze verspreiden zich razendsnel. Als ik wat dichterbij kom zie ik dat de bloemen druk bezocht worden door vliegen. Ze blinken en hebben een groene schijn door de zon.

Dan komen de witte ploxen, die helaas bijna uitgebloeid zijn en één roze plox er middenin. Verderop staan nog grote pakken roze ploxen te bloeien, ze verspreiden een zoete geur over de tuin.

De kolibrievlinder is er zot van en komt met zijn lange neus achter nectar zoeken. Overal zegt men dat er zo weinig vlinders zijn, maar hier is het een echt vlinderparadijs : atalanta’s, oranje zandoogjes,

een enkel bruin zandoogje, koolwitjes, dagpauwoog, distelvlinder, dikkopjes, landkaartjes, citroenvlinders, bruin blauwtje, boomblauwtje, kleine vuurvlinder en de kolibrievlinder kunnen hier volledig hun ding doen. Zalig toch! En bij dit prachtige plaatje hoort dan op de achtergrond het geluid van tientallen sprinkhanen. Daar wordt ik altijd rustig van.

Aan de andere kant van de voortuin kijken de houten damherten mij aan. En de echte damherten kom ik regelmatig eens tegen op straat.

Terug naar de tuin, de uitgebloeide rozen moeten dringend uitgeknipt worden, zodat ze weer nieuwe bloemen kunnen vormen. Het is eigenlijk al wat te laat, ze hebben al bottels gevormd, maar ja, ik was niet thuis, hé.

Aan de voordeur staat een grote tak of stok die ik op mijn zwerftocht heb gevonden, die zet ik hier voort… .En beneden ligt een stam met een vlinder van klei met vleugels van bladeren,

maar die is aan het sterven zoals ” de vlinder met zijn vleugels van papier” van Boudewijn De Groot. Manlief zit op de bank. Hij is momenteel een stuk minder mobiel na een ietwat ongelukkige val. Tijd om eventjes te rusten, mijn lief. Leuk is wel anders, maar het is nu eenmaal zo. Van het gras is ondertussen niet zoveel meer over, de klavers zijn bruinverbrand door de zon. Kleine, witte motjes fladderen laag bij de grond. Een pimpelmees kwettert in de eik van de buren. In de verte klinkt het geluid van landbouwmachines. Ze zijn volop de aardappelen aan het binnenhalen. Mmm, lekker, nieuwe patatjes!

In de droge border achter het huis staan verschillende Echinacea te bloeien : rode,

paarse, lila, hoog en laag.

Straf, hoor na die enorme hitte! De roze kleuren van het koninginnekruid verschijnen her en der in de tuin.

Ik moet ze wel goed in de gaten houden of anders hebben we alleen nog maar van dat. Maar het is zo een enorme trekpleister voor insecten: vlinders, bijen, zweefvliegen, … . Deze plant moet je toch een plekje geven in je tuin!

Recht voor mij kijk ik op een prachtig boeket rode rozen.

Eigenlijk hou ik niet van snijbloemen in huis, maar hier in de tuin (nog aan de plant) vind ik ze prima. Wat denk jij ervan?  En dan weer die pracht van witte en blauwe Agapanthussen. Het is gewoon de max, toppunt van hoogzomer.

Op de houten tuintafel ligt nog een vergeten vork. Hier is het nog moeilijk om te eten, want de wespen komen je zo tegemoet van zodra er eten op tafel komt. Ik loop verder langs de hosta’s, hier onder de beuk staan al verschillende cyclamen te bloeien.

Aan de andere kant van de tuin vormen de bellenplanten een kleurige haag.

Drie atalanta’s zitten achter elkaar. Eentje landt op mijn schouder, een ander gaat nog even zonnen in de paardenkastanje.

In de schaduwtuin is het even wachten op nieuwe bloemen. Maar als ik door het hekje wandel wordt ik omgeven door blauwe en witte hortensia’s.

Deze zijn nog zo mooi dankzij een gulle watergift uit de regenbakken door man- en zoonlief! Wat ben ik hun toch dankbaar daarvoor.

Blue staat me hier weer aan te kijken terwijl ik mijn verhaal schrijf. Hij begrijpt er weer niets van, denk ik. Een specht komt al lachend voorbij, ik hoor hem, maar zie hem niet. En daar omhoog tussen de druivelaars bloeit een donkerpaarse Clematis.  Een witte trosroos vormt een tapijt en een bellenplant fleurt de overkant op. De parkieten kwetteren er maar wat op los en vliegen rond in de volière. Blue volgt mij verder de tuin in, de Sebrights zitten al op stok, de haan kraait. Ik loop het weiland in op blote voeten. Oei, de paprika’s vallen slap in de serre. Ik ga ze snel wat water geven uit de ton. Blue volgt mij in en uit de serre. Slimme haan, dat moet je niet met een andere kip proberen.

Overal in het weiland staan witte Achillea’s verspreid, een typisch, wilde plant van bij ons.

De pompoenplanten staan nog fris groen. Twee zonnebloemen gaan binnenkort bloeien. De buxushaag heeft het erg te verduren, een tweede lading buxusrupsen is gearriveerd en de kippen lusten ze niet. De lelies ervoor staan mooi te bloeien. Hier en daar bloeien nog wat rozen,

maar niet maar niet meer zot veel, de potentillahaag daarentegen is bedekt met gele bloemen.

Een eend en een kip komen me tegemoet.  Anderen wachten rustig af. Sorry,  jongens, ik heb niets mee voor jullie.

Hier hebben we een probleem : Zorro onze tamste eend is verdwenen. Hopelijk komt ze vanzelf weer te voorschijn, maar ik vrees ervoor. Het is al een oud beestje en we zien ze allemaal graag. Even afwachten…

Ik loop verder in het achterste deel, de jacobskruiskruiden zijn bijna even hoog als mij en bloeien geel.

Twee kippen volgen mij op zoek naar sprinkhanen. Nog een lekker dessertje voor vanavond! Een beetje verder huppelt een konijn of is het een haas? Ik kan het niet goed zien en hij is alweer weg. De ratelaar is helemaal bruin verbrand, hij kan hem nu nog zaaien en wachten op volgend jaar.

Ik zet me nog even neer op een stoel en luister naar de sprinkhanen en laat de groene omgeving op me inwerken. Daar word ik rustig van… even weg van de drukte.

Nu keer ik terug naar binnen, de kippen gaan rustig slapen en ik ga de was van de draad halen, want morgen kan er een bui vallen. Op de terugweg kom ik nog langs het boerenwormkruid met zijn typische geur. Ik neem er eentje mee naar binnen. Goed tegen de muggen, hoop ik.

Zo, ik hoop dat jullie hiervan hebben genoten en dan is het weer tot de volgende keer.

Groetjes

De Tuinvrouw