Zondag 1 november 2020,
Dag beste lezers,
Er is alweer een week en een maand voorbij.
De sfeer wordt steeds raarder. Terwijl ze steeds meer beperkingen aankondigen en vragen om drukke plaatsen te vermijden scholen een heleboel mensen samen in de stad of in de supermarkt. Iedereen moet snel iets gaan halen voor alles weer sluit. Ik begrijp de reactie van de mensen ergens wel, maar dan ook weer niet. En corona denkt, joepie, we hebben ze weer liggen ! Maar goed, genoeg daarover, iedereen moet zelf maar zijn keuze maken, de gevolgen zullen we dan maar samen moeten dragen, niets aan te doen.
Maandag en dinsdag heb ik samen met een collega het kerkhof van Sint-Denijs-Westrem verder gewied met (voor het eerst) een mondmasker aan. Tja, het moest er eens van komen, hé. Maar ik ben best wel trots op ons kerkhof met al die vaste planten tussen de graven. Het is een heleboel werk om het te onderhouden, maar het is wel de moeite waard. Met dank aan al mijn collega’s.
Woensdag en donderdag ben ik thuis zoals gewoonlijk. In de voormiddag viel het weer best nog mee, in de namiddag kwamen dan weer de buien. Donderdagvoormiddag profiteer ik ervan om, samen met manlief, op verkenningstocht te gaan in onze tuin. Allebei met de kodak in de aanslag op zoek naar paddenstoelen.
In dochterlief haar tuintje staan vliegenzwammen onder de schijnbeuk.
Wat een verrassing, daar hadden we ze niet verwacht !!!
Voor haar huisje staan ook nog eens drie kleinere parasolzwammen.
Dan lopen we verder het weiland in … . Overal horen we “gefopt” en zien we grote groepen fopzwammen staan.
In de bloemenweide hebben ze een heel deel van het gras bedekt. Er staan uiteraard ook nog andere zwammen. Zo ontdekken we drie dooiergele mestzwammen.
Ze gelijken op botergele hoedjes als ze hun hoofdje boven de grond steken. We kenden deze soort nog niet, maar manlief heeft hem opgezocht in zijn boeken en op het internet. De dooiergele mestzwam groeit blijkbaar op verdroogd gras en stro. Dat was er deze zomer genoeg. Hij heeft hier zijn plekje gevonden. Ik voel me vereerd. Welkom nieuwe soort zwam. Daarnaast staan ook de melkwitte weidezwammen,
bruine zwammen
en zwarte mycena’s.
Dan lopen we terug richting huis. … verder naar de voortuin. Hier staan nog een heleboel kleine zwammetjes.
MAAR DAN ziet manlief IETS. En dat voorspelt niet veel goeds. Grauwe honingzwammen ontspruiten aan de voet van de treurwilg, helemaal rondom.
Arme treurwilg, nu begrijp ik waarom je deze zomer al je bladeren verloor. Het lag dus niet alleen aan de droogte. Mijn hart bloedt. Het maakt me intens verdrietig. Als kind wou ik al een treurwilg in de tuin en ik was zo blij dat er hier één stond. Nu moet ik van mijn hart een steen maken en je laten rooien. Je wordt een gevaar in de tuin, je wortels rotten en je verliest je stabiliteit. Ik mag het niet gedroomd hebben dat je op een dag in onze veranda terecht komt. Ik hoop dat we deze moordende zwam nog tijdig kunnen stoppen voordat ze onze andere bomen en struiken ook aantast ! Dit is het einde van onze fotosessie voor vandaag.
In de namiddag komt de regen naar beneden. Ik ga dan maar mijn wekelijkse boodschappen doen en manlief vertrekt naar Brugge. Gelukkig is het niet druk in de winkel en kan ik rustig mijn boodschappen doen. Ik hamster niet, volgende week kom ik terug. Daarna poets ik nog een beetje en maak ik het avondeten. Vrijdagvoormiddag heb ik compensatieverlof, een extra moment vrije tijd. Maar ik ben niet alleen thuis vandaag. Dochterlief heeft sinds gisteren onderwijs op afstand. Ze voert trouw haar taken uit. De veiligheidsraad komt vandaag ook weer samen … . Mensen haasten zich in paniek weer naar de winkels en beginnen te hamsteren. Ik blijf rustig thuis. In de namiddag is het droog, dus ga ik nog wat wieden in de rozentuin. Het laatste stukje … . Rond vier uur komt dochterlief me halen voor een koekje. Ik verzamel het gras in een emmer om te verdelen onder de kippen en kuikens die in de hokjes zitten. En dan … zien we Mevrouw Doornik ineen gedoken naast Lucy’s huisje zitten. Haar borstveren zijn doordrenkt met bloed. Mijn God, wat is er met haar gebeurd ? Dat ziet er niet goed uit ! Dochterlief probeert ze te pakken, maar dat valt nog tegen. Mevrouw Doornik vlucht weg. Uiteindelijk lukt het ons toch om haar te pakken te krijgen. We nemen ze even mee naar binnen. Even kijken waar al dat bloed vandaan komt. Raar, we zien geen grote open wonden. We zetten haar dan maar in een hokje apart en wachten tot manlief thuis is. Na het koekje heb ik geen zin meer om naar buiten te gaan. Nog even de kruiwagen binnen zetten en dan wat in mijn boek lezen tot ik ga koken. Ah, daar is manlief. Kom we gaan eens naar Mevrouw Doornik kijken. “Dat ziet er niet goed uit, dat beestje ziet af”, zegt manlief. Maar ook hij ziet geen wonde. “Ga jij even de kippen binnen steken, dan neem ik haar mee naar binnen”, zegt manlief. Zo gezegd, zo gedaan. Tegen dat ik terug binnen ben heeft Mevrouw Doornik een badje gekregen en is ze weer helemaal schoon. Nu even de haardroger halen en haar drogen. Enkel op haar kin zit nog wat opgedroogd bloed en een klein wondje. Komt daar al dat bloed uit ? We laten Mevrouw Doornik nog wat verder drogen en bekomen in de papierbak voordat we haar terug in het hokje zetten.
Zaterdagmorgen is het eerste wat ik doe naar Mevrouw Doornik gaan kijken. En kijk, daar staat ze weer fier recht met haar vlerken naar beneden zoals het hoort. Niets aan de hand !
“Wat zit ik hier in dit hokje te doen en waarom mag ik nu niet naar buiten ?” vraagt ze. Ze heeft het gered, missie geslaagd. Ik geef ze wat graantjes in een kommetje, gisteren kreeg ze al water. Blijf nog maar een paar dagen binnen, liefje, tot dat wondje helemaal genezen is. Daarna maak ik een lekker, verwarmend pompoenpapje en doe er wat vijgen en aardbeien in.
Heerlijk om de dag mee te beginnen. Ontbijten, snel aankleden, een wasmachine aansteken en dan naar buiten.
Het is tijd om bladeren en wilde kastanjes op te ruimen. Ik geef het startschot, manlief komt me helpen. Even later worden ook de kinderen ingezet. Een beetje frisse lucht en beweging zal ze goed doen. Ze kunnen toch niet altijd binnen zitten. De aanhangwagen wordt gevuld. Na het middageten rij ik nog wat gras af. Daarna rijden manlief en ik naar het groenpark om te lossen en wat compost te scheppen. De kinderen mogen de compost rondvoeren met een kruiwagen. Struiken, bomen en vaste planten krijgen hun deel.
We moeten ons nog haasten, want het begint al te regenen. Net op tijd kunnen we vluchten voor de stevige buien die binnenschuiven, helemaal zoals voorzien. Dan maar wat strijken en koken terwijl de rest voor de tv of de computer zit. Ik maak hete bliksem. Gisteren hebben man- en dochterlief het huis versierd voor Halloween. Lichtjes in de vorm van pompoenen,
theelichtjes in heksjes en spookjes,
doodshoofden en spinnenwebben met spin erin brengen wat sfeer in huis. Geen feestje of wandeling dit jaar. Dan maar met ons vieren voor de tv een horrorfilm kijken om de sfeer compleet te maken. Ik heb speciaal een kleedje aangetrokken, mag er thuis toch ook mooi uitzien ?! Lucinde heeft de film gekozen en terwijl wij zitten te griezelen krijgt zij de slappe lach. Hoezo ? Dit is wel een griezelfilm, meisje. Zij vindt hem grappig! En dan moet je weten dat net zij vroeger niet van griezelen hield !
Vandaag zit ik hier in de zetel mijn blog te schrijven. Buiten is het grijs, af en toe valt er een bui.
Deze namiddag gaan we wandelen in de vagevuurbossen en paddenstoelen spotten en fotograferen. Dan ga ik toch nog maar eens de tuin in met de kodak en mijn schriftje. Wat is het warm. Is het werkelijk één november? Ik kan het nauwelijks geloven. Ok, het is grijs en het miezert. Er waait een warme wind uit het zuiden. Vroeger, als kind, ging ik met mijn ouders naar het kerkhof om chrysanten op de graven gaan zetten. Niet mijn favoriete bezigheid en meestal met een winterjas, muts en sjaal aan. En dan kreeg je van die koude handen en tenen, rode wangen. Toen was ik blij dat we bij bomma zaliger iets warm kregen! Vandaag loop ik op blote voeten in mijn slippers, een dun kleedje, een lichte zomertrui (die open hangt) en een jasje zonder mouwen (dat ook open hangt) buiten. En ik heb te warm. Niet te geloven, maar ook wel beangstigend.
In Lucy’s tuintje staat de rode roos volledig open.
En nog steeds bloeien de dahlia’s,
chrysanten komen nog verder open.
Een hele groep staartmezen vliegen van boom naar boom. De beukenhaag rond de moestuin is mooi verkleurd.
Het weiland ruikt naar compost.
Rosa ‘Bouquait Parfait’ blijft maar bloeien
en hoog op de ijzeren palen bloeien de klimrozen nog steeds.
Verder geven de chrysanten, asters en regens de rozentuin nog extra kleur. De lucht kleurt donkerder, snel nog even naar achteren. Hoe meer ik rondloop, hoe meer vliegenzwammen ik zie verschijnen. Er staan er aan de beukenhaag rond de uitkijktoren ook al!
En ook de heksenboter is weer van de partij.
De ratelpopulieren kleuren de bosrand geel.
Ik hoor stemmen. Wandelaars genieten van de herfst in het bos.
De pampasgrassen wuiven in de wind. Achteraan laat ik de wind mijn rug strelen en sta ik met mijn blote voeten op de grond. Het is zo belangrijk om af en toe te aarden, zeker voor mij. Zo raak ik de negatieve energie kwijt en maak ik plaats voor de positieve. Door naar de lucht te kijken en de open vlakte krijg ik een veel vrijer en leger gevoel. Heerlijk is dat om bewust te beleven. Ik trek mijn slippers weer aan en keer op mijn gemak terug huiswaarts. Nog even genieten van al die mooie zwammen hier en dan naar binnen. Het is alweer tijd om iets te eten te maken. Deze keer zijn het croques met gemalen kaas, gebakken appel en spek. Ze mogen hier zeker niet klagen !
Zo ik hoop dat ik jullie wat heb kunnen afleiden met mijn verhaal.
Verlies de moed niet en blijf vooral ademen.
Warme groeten
De Tuinvrouw
I