Zaterdag 24 oktober 2020,
Dag beste lezers,
Ik ben al enkele weken bezig met het opkuisen van de rozentuin. Wieden, wieden en nog eens wieden. De rozentuin klaarmaken voor de winter. Deze week heeft manlief ook een tweede deel van het weiland gemaaid en heb ik bramen verwijderd. Deze morgen hebben we nog snel het gras op de aanhangwagen geladen en weggevoerd. Het ideale moment om compost mee te brengen van het groenpark. Je moet er snel bij zijn tegenwoordig. Dan is het alweer middag en eten we een broodje. En dan terug opgeladen om de compost in de rozentuin open te voeren.
Het waait, maar het is niet koud. Ik heb al snel te warm. Een fijn motregentje valt uit de lucht, een fijne verfrissing. Helaas hebben we net niet genoeg compost, dus zullen we volgende week nog wat bijhalen. En ondertussen geniet ik van alle mooie herfstkleuren, de wind in mijn haren en het gemiezer op mijn gezicht. Raar, manlief had gezegd dat het droog ging blijven. Maar ja, dit kan je ook geen regen noemen. Onze bloemenweide is veranderd in een paddenstoelenveld. En de paddenstoelen mogen er wezen.
Laten we samen een toertje maken in de tuin. Aan de achterdeur bloeit nog steeds de blauwe monnikskap tussen een heleboel fijne asters.
Echt rustig is het hier niet, honingbijen vliegen af en aan op zoek naar nectar. De bladeren van de magnolia zijn verkleurd en wapperen aan de struik. Een stevige wind buigt de bomen heen en weer. Overal zie ik scheef gewaaide asters. En kijk daar bloeit het blauwe loodkruid.
De zon komt weer tussen de donkere wolken piepen. Naast ons huis staat een witte chrysant met een geel hart te bloeien. Het is precies een margriet.
De hosta’s zijn geel verkleurd, de forsythia’s geel roodbruin. Het gras in de voortuin staat vol kleine paddenstoeltjes. Ik mag het nog niet afrijden.
De camellia vormt een heleboel bloemknoppen voor volgend jaar. De meidoorn staat er kaal bij. Vanuit de woonkamer heb ik een mooi zicht op de skimmia, beuk en lindes.
Onze beuk verkleurt en is al vrij kaal.
De paarse asters zijn hier bijna uitgebloeid. De laatste rozen bloeien, de bottels kleuren langzaam rood. De bessen van de vuurdoorn zijn al goed geschommeld.
Iedere keer dat ik hier langskom vliegt een vogel verschrikt weg met een bes in de bek.
Op de berg langs de oprit groeit een gevlekte of is het een gevlamde paddenstoelensoort.
We weten niet welke soort het is, dat moet manlief nog eens uitzoeken.
Ik wandel langs de andere kant van het huis weer naar achteren. Rechts staat een wijnrode
en een oranje chrysant te bloeien,
links verschillende astersoorten en een oranje chrysant.
De eikels voel ik door mijn zolen heen. Ze krakken als ik erover heen loop.
Een laatste gele kweepeer ligt op de grond, een herfstkrokus bloeit.
De wind blaast tegen mijn rug. De oranje gele bloemetjes met bruin hart bloeien nog steeds dat het een lieve lust is.
Ik schop met mijn voeten tegen de bladeren en de wilde kastanjes. Zalig, toch ?
Het wordt al een beetje donker. Links en rechts staan groepen Hosta’s.
Nu krijg ik toch wat fris dus ga ik een jasje halen. Zo, nu ga ik Kjell zijn tuintje in. Eén van zijn hortensia’s is mooi verkleurd, anderen bloeien nog mooi.
Roze asters geven nog wat extra kleur aan zijn tuintje.
Vogels zitten te zingen in bomen en struiken, de parkieten kwetteren er op los en hanen kraaien. En ondertussen blaast de wind rustig door. De doorgang tussen de kinderen hun tuintjes is bekleed met geel verkleurde regens, hun zaden hangen nog steeds naar beneden.
Een struik met grote, gele bladeren zorgt voor een knus herfstgevoel.
Links bloeit nog een enkele rode roos. Een blad valt naar beneden.
Vorige week kwam ik hier de roodborst tegen.
Zie je hem zitten boven de takkenwal ? Aan de voet van de takkenwal stond de reuzenparasolzwam. Ik zet er nog even een grotere foto bij, zodat jullie hem goed kunnen bekijken.
Verderop voorbij het hek staan paarse, gele en oranje dahlia’s te bloeien.
In de verte lopen de kippen, drie eenden houden een theekransje.
Wat zouden ze te vertellen hebben ?
Een tiental parkieten zitten in de schaal met eten. Zouden ze nog genoeg eten hebben ? Ik zal het vlug even checken. Ik doe het ijzeren poortje open en loop onder de ijzeren boog door, dan sluit ik het poortje weer. De kuikens staan me alweer ongeduldig aan te kijken door hun tralies.
Op de grond ligt een apart chrysantje. De bloemblaadjes zijn wit met een donker roze rand.
Ik zie het al, de kuikens hebben geen eten meer. Snel hun bak weer opvullen. Zij aan zij staan ze als uitgehongerde kuikens aan de lange eetbak te eten. Ze zijn nog steeds in de groei, maar kippen kunnen blijven eten. Ze staan zeker niet mager. De vogels hebben gek genoeg wel nog genoeg eten. Raar! Ik loop de vogelkooi uit en door het hekje de moestuin in. “Hier zitten nog aardappelen in de grond “, zegt manlief. Tja, dan zal hij die er nog moeten uithalen. Hier staan ook mijn favoriete soort chrysanten te bloeien. Kijk zelf maar en vertel me wat je ervan vindt.
De zijborder is getooid in herfstkleuren.
Paarse asters vormen een tapijt voor de verkleurende wilg.
Andere asters bloeien onder een sierappel.
Een toverhazelaar verwarmt het weiland met zijn rode gloed.
Kippen en eenden komen mij gezelschap houden. Hebben ze iets nodig? Genietend van het uitzicht loop ik verder. De miscanthus met zijn wapperende pluimen en geel blad,
rozen, asters en bottels.
Alles is zo mooi.
De geur van de compost moeten we er voorlopig maar even bijnemen.
Rechts bloeit een oranje chrysant en bleke asters.
Verderop komt een roze chrysant open.
Roosje”Petite Hollande” bloeit nog steeds en heeft nog een heleboel bloemknoppen.
De eenden proberen me iets te vertellen. Kippen lopen richting hok. De eenden lopen met vier op een rij er achteraan. Ik weet het wel. Jullie willen nog een potje graan. Denken jullie nu echt dat ik dat niet door heb ? Nog even de bak met water opvullen voor de eenden.
Nu kijk ik even terug de tuin in, de wind recht in mijn gezicht. Hier word ik blij van. Al die mooie kleuren… .
De pluimen van de pampasgrassen bewegen poezelig in de wind. Ik zou ze willen aaien maar de messcherpe bladeren houden me tegen.
Dan kom ik in het tweede weiland. Overal staan oranje fopzwammen.
Natuurlijk heb ik geen smurfen meegenomen, zoals in manliefs laatste filmpje, maar ik ben ervan overtuigd dat hier kleine mannetjes wonen.
Verderop staan nog andere zwammen namelijk krulzomen, als ik me niet vergis
en naast de schommel staat een soort inktzwam.
Om de één of andere reden zeg ik altijd stinkzwam, maar bedoel inktzwam. Geen idee hoe ik erbij kom.
Ik loop verder. Rechts is het gras frisgroen, links is het geel. Daar is manlief onlangs met de grasmachine over gereden. Een groep asters werpt een lichtblauwe kleur over de tuin.
De tulpenboom is bruin verkleurd.
Ook de oude perelaar krijgt mooie herfstkleuren. En nog steeds hangen er peren aan, dat is toch niet te geloven. En dan is er nog de wijnrode kleur van de amberboom.
Even opletten dat ik die witte zwammen niet vertrappel.
Toch raar dat het afgereden deel de tuin weer een andere sfeer bezorgt. De tuin lijkt weer een stuk groter. Een beetje verderop zorgen een groepje asters en de bruin verkleurde moerascypres voor een herfstsfeer. Ook de berken verkleuren geel. Als ik me omdraai zie ik onze eerste kerstboom die we in de tuin geplant hebben.
Hij is best al hoog, maar zijn top ziet helemaal bruin en dat is niet goed! Ik vrees dat ie dood is.
En dan zie ik mijn bankje onder de linde staan. Enkele hennen lopen eronder . Een witte haan zit op de leuning te kraaien. Twee bruine hanen lopen hem tegemoet. Voorzichtig de paddenstoelen ontwijkend ga ik naar mijn bankje en ga erop zitten.
De haan springt eraf en kraait verder in het gras.
Mijn bankje … Ons bankje. Gisterenavond zat ik hier in het donker met een fleecedeken rond mij naar de sterren en de maan te kijken. Even mijn hoofd leegmaken. Het zijn ook zulke rare tijden. Bij de tandarts mochten we één per één binnen, de rest moest in de wachtzaal wachten. Bij de oogarts mocht ik pas op het laatst binnen. Ach ja, Lucinde is al veertien, maar er moet toch iemand de rekening betalen, hé! Allemaal voor de veiligheid in verband met corona. Hier word ik nog maar eens met mijn neus op de feiten gedrukt. Dag na dag wordt onze wereld kleiner. Echt bang ben ik niet, WEL voorzichtig. Ik hou me aan de regels. Ongelukkig ben ik nu ook weer niet, WEL verdrietig over alles wat we verliezen en soms ook boos. Hier op mijn bankje probeer ik alles een plaats te geven, te voelen en te verwerken. Het is een soort rouwproces, net als de herfst. Het is nu meer dan ooit dat we de dingen moeten verteren en loslaten. Zo maken we plaats voor nieuwe dingen. Het is niet gemakkelijk, dat is zeker. Maar als mijn hoofd dan leeg is kan ik beter slapen en dat doet deugd.
Ondertussen zit ik hier maar te schrijven en van de tuin te genieten. Een hele groep hennen zit onder een brem onder leiding van een paar hanen. Voor mij zie ik de rood verkleurde kornoelje.
Ik ga nog eens onder het berkenbosje naar de vliegenzwam kijken.
Na veel geduld, in de achtste herfst dat we hier wonen is hij er EINDELIJK ! Manlief wist het al die tijd dat hij zou komen. Om er te geraken moet ik nog een andere groep zwammen ontwijken. En ja, daar staan ze. De grote is al kapot. Het is nu alweer 18u, de tijd staat niet stil. Het is tijd om te gaan koken. Maar eerst loop ik nog eens langs onze mispel
en de oranjerode stropharia kan ik jullie ook nog even laten zien.
Nu is het echt tijd om spaghetti te gaan maken …
Ik hoop lieve lezers dat ik met deze blog je tijd wat aangenamer kan maken.
Ook al heb je het moeilijk, samen komen we er wel doorheen. Verlies vooral de hoop niet. Kijk om je heen naar de mooie kleuren en weet dat er zon komt na de regen. Hou jullie gezond en blijf toch nog wat genieten.
Als jullie mij nog iets willen schrijven of vragen kan dat via onze facebook pagina of via mail : alexandra.van.den.hove apestaart telenet.be
Warme groeten
De Tuinvrouw