Beste lezers,
Het wordt alweer wat kouder, maar vandaag schijnt de zon en de hemel is blauw. Ik zit achteraan in de tuin op de toren en kijk om me heen.
Onze perenboom staat er wat kaaltjes bij met een vogelhuisje aan zijn stam. Hier heeft de koolmees zijn gezin grootgebracht. In- en uitvliegend, steeds op zoek naar eten voor de jongen. Maar die zijn ook al een tijdje uitgevlogen, dus is het huisje leeg.
Ik kijk naar de bosrand. In het weiland zit een groep duiven. Dan hoor ik een rare roep van een vogel : prrrt,prrrt, prrrt,peuwt,… Wat zou het zijn? Ik kan het niet direct thuisbrengen! De duiven vliegen verschrikt op. Ook de mezen zijn in paniek.
Het is raar, zoveel gedachten in mijn hoofd, teveel om goed te zijn. En hier buiten kom ik dan weer tot rust.
Daar in de lucht vliegt een staartmees en dan weer een stel kauwen. Onder mij hoor ik wat geritsel van bladeren, van de kippen denk ik. Maar oh, daar is de rode eekhoorn, hij huppelt door het gras, kruipt in de perenboom, terug naar beneden, door het gras naar de bosrand en daar vervolgens een ratelpopulier in en dan … zie ik hem niet meer! Het gaat allemaal zo vlug, helaas geen foto, dus.
Nu weer zit de pimpelmees in de perenboom. Er hangt nog een halve peer in waar hij aan pikt. Dan weer verschijnt een vink.
In het berkenbosje, wat verderop zit dan weer een merel. Ja, er zijn er weer. Ze komen van het koude noorden. Hopelijk worden ze ook niet ziek.
Er is op zo een korte tijd zoveel te zien en te horen! Heel wat bomen zijn hun bladeren kwijt, maar de eik heeft er nog veel, evenals de beukenhaag.
Daar zie ik nu weer een klein vogeltje van de ene tak op de andere springen.
De Cornussen sieren de tuin dan weer met hun donkerrode of groengele takken.
Het wordt best wel wat te fris met de ondergaande zon om hier te blijven zitten. Ja, de winter staat voor de deur. Weer tijd om mezenbollen te hangen en vogels van achter glas te bekijken. Kjell heeft er alvast wat opgehangen voor mij.
He, daar hoor ik weer dat rare geluid, een zwarte, slanke vogel met een smalle zwarte bek vliegt over. Ik herken hem niet. Het zit daar nu wat verder aan de andere kant van de bossen.
In de verte hoor ik het gehinnik van de paarden in de wei, ik zie een wandelaar en een fietser.
Dan wordt het mij toch echt te koud, ik kom dus maar van de toren, terug richting huis met de zon in mijn ogen.
He, daar is mijn meisje met een heleboel kippen rondom haar…
Dan samen terug naar binnen, tijd voor een warm drankje en een koekje.
Ik heb nog altijd moeite om langs de Sebrights te passeren. Enkel Blue en één hen zijn er nog.
De rest werd een paar weken geleden doodgebeten en opgepeuzeld. Vijf dode beesten, ik ben er nog altijd niet goed van! Ze vormden zo een leuk stel. Maar verwerken, loslaten en dan opnieuw beginnen… Een hele uitdaging!
Tot daar dan mijn verhaal,
Veel plezier en tot de volgende keer
Groetjes
De tuinvrouw