Zaterdag 13 mei 2023,

Dag beste lezers,

Een nieuw levensjaar is begonnen … .

Ik heb sinds maanden niet meer zo heerlijk doorgeslapen, geweldig.

Gisteren heeft manlief een halve dag vrij genomen om toch even samen te kunnen vieren. Pakjes open maken, samen iets drinken en een koekje eten en nog even de tuin in. ’s Avonds had ie dan weer een voordracht over het weer en ging dochterlief werken. Ik maakte het lekker gezellig met zoonlief. Wat sfeerlichtjes, een kaarsje en een gezelschapsspel over vogels “wingspan” dat ik kado kreeg. We waren al gauw een paar uren zoet. Met een biertje erbij werd het een heel fijne avond. Ik heb er ten volle van genoten en ben er erg dankbaar voor. Tussenin zetten we ook nog samen de mottenval op en smeerde zoonlief stroop aan de bomen terwijl ik voor genoeg licht zorgde. Heerlijk zo een moederzoonmomentje.

Vandaag belooft het een heerlijke dag te worden met veel zon en vogelgezang. De tuin onder Nestor, The Cherrytree is een bloemenparadijs op zijn eigen. Geraniums,

look-zonder-look, ossentong,

wolfsmelk,

dovenetel en stinkende gauwe vormen een prachtige combinatie. En dan zie ik nog de blauwe vergeet- mij-nietjes

en het kattenkruid.

In het vogelhuisje maakt een koppel bontevliegenvanger een nest. In het park ernaast bloeien hoog en droog een lichtroze sering

en een gouden regen.

De eerste verspreidt een heerlijk zoete geur. Bijen en hommels bezoeken zoemend de vele bloemen.

De bomen zijn eindelijk in blad gekomen alhoewel … de eik doet er wel erg lang over.

Het gras staat lang. Ik wandel even naar de voortuin langs de bloeiende Weigelia en hulst.

Een zoete geur komt me tegemoet. Een vrolijk gezoem bereikt mijn oren. Een bijenfamilie is druk in de weer in de blauwe regen.

Een beetje lager vormt de Deutzia een wolk van witte bloemen.

Ik wandel onder de blauwe regen door

langs een boord van robertskruid zo de voortuin in. Hier kom ik in een veld van pluizenbollen terecht. Het zijn de zaden van de paardebloemen die staan te wiegen in de wind. Een koppel distelvinken dat hier ergens broedt vindt ze erg lekker en ik hou er ook van. Ze doen me denken aan mijn kindertijd. Nog meer robertskruid vormt hier verschillende  paarse bloementapijten.

Verderop zijn de Hosta’s weer helemaal in hun nopjes.

“Wat een heerlijk vochtig en koele lente.” denken ze blij.

En daar ligt Lucy te rollebollen in het gras.

Ze komt naar me toe van zodra ze me in de gaten heeft.

Wat kopjes geven tegen mijn benen. Ik aai ze, ze ronkt. Wat een lieve knuffelpoes is ze toch !

De Choissya

vooraan staat verdoken te bloeien onder de Forsythia en de struikkamperfoelie. Hier moet ik dringend de snoeischaar eens bovenhalen.

De meiklokjes boorden geurend de oprit af.

De stinkende gauwe steekt geel boven  de rozen uit.

De notelaar draagt zijn pas uitgelopen bladerdak.

Het is nog niet volledig af, maar heeft een prachtige kleurenpalet. De Hosta’s aan zijn voeten staan prachtig in elk hun eigen kleed. Iedere plant is uniek, appart, groot of klein net als ieder mens. Onthoud  dat goed en blijf steeds jezelf. Je hoeft je echt niet anders voor te doen. Zo heb ik het liefst.

Dan loop ik verder terug naar achteren. Lucy zit daar aandachtig naar iets te kijken.

De wilde kastanje bloeit zwaaiend heen en weer.

De hommels zijn er dol op. Op weg naar de schaduwtuin kom ik bloeiende azalea’s tegen.

Vogels zingen hoog boven mij in de bomen. De schaduwtuin lijkt groter te zijn geworden sinds we de paplaurieren hebben weggehaald en enkele Camellia’s hebben geplant. Daarnaast hebben we langs de andere kant de ligusterhaag eens kort gezet. Dat was wel een secuur werkje omdat de Clematis daar in gegroeid zat. De Camellia ervoor bloeit nog steeds. De meeste varens hebben zich weer helemaal ontrold tot een nieuwe plant. Ik wandel verder en loop zoonlief zijn tuintje in. Hier staat het zenegroen

en de smeerwortel te bloeien.

Witte bloemblaadjes dwarrelen naar beneden uit de wilde kastanje en zorgen voor een magische sfeer.

Boven dochterlief haar tuintje maakt de roze regen zich klaar om open te komen.

De paarse regen aan de vogelkooi bloeit daarentegen al uitbundig.

Hij is zo enthousiast dat ie helemaal in de mirabel is gekropen. Daar moet nog eens een hartig woordje over gesproken worden. Ik wil hem eruit, maar manlief niet. Hmm … misschien moeten we dan voor de middenweg gaan en hem een stuk inkorten. De gele roos vormt een prachtige combinatie met diezelfde paarse regen. Ze zijn zeker aan elkaar gewaagd, dus kunnen ze perfect samen leven. Ik bekijk ze nog eens van op een afstand en snuif de heerlijke, zoete geur nog eens op.

Oeps, het is al twaalf uur. Ik ga dan maar eens aan het eten beginnen. Misschien heb ik later nog wat tijd om verder te schrijven. Ik zie nog wel … .

Helaas toch niet, het zal voor een volgende keer zijn.

Warme groeten

De Tuinvrouw