Ursel, woensdag 15 mei 2024,

Dag beste lezers,

Wat gaat de tijd toch snel …

Vorig weekend was ik voor de tweede keer op voorjaarskamp in Jalhay. Volop me-time in de natuur samen met mijn jogafamilie. Zalig, kajakken, zwerven, samen rond het kampvuur. De tijd stond even stil, ik kwam mezelf weer tegen. Een mooier einde en nieuw begin van een levensjaar kan ik me niet voorstellen.

Vandaag ben ik eindelijk buiten geraakt. Het is ondertussen al kwart over vijf. De koekoek roept in het bos. “Het is mooi weer, het is lente, kom snel naar buiten!”. Vogels zingen uit volle borst. Bijen zoemen en zijn druk aan het werk. Nu is het moment, geen tijd om stil te zitten ! Het is even droog en daar moeten we van profiteren. Tja, we hebben al tientallen liters regen over ons heen gekregen dit jaar en dat zie je ook aan de tuin. Alles is enorm gegroeid en is mooi groen. Het gras staat bijna een halve meter hoog. Tijd om het af te rijden. “Nee” hoor ik jullie zeggen, “Het is nog mei”. En toch, rijden we al wat af. Maar lang niet allemaal. Het vette gras moet weg en we rijden paadjes, zodat we op ons gemak op wandel kunnen gaan. De rest mag blijven groeien. Het is hier dan ook een paradijs voor insect en vogel.

De roze roos aan de achterdeur steekt haar bloemen omhoog. De voet van The Cherrytree is bedekt met een bloementapijt. De tamme haan komt rustig op me af gewandeld.

Vlak voor mijn voeten zet hij zijn keel open met luid gekraai “Welkom, ik ben blij om jou te zien!”. Ik jou ook.

De oranje kamperfoelie bloeit naast de blauwe ossetong.

De blauwe irissen staan als soldaatjes zij aan zij.

Een beetje verderop bloeit de Cystusroos.

Het is weer Rododendrontijd. Ik wandel richting voortuin. De haan volgt me al kraaiend aan de voet.

Een motje vliegt voor me uit. Links bloeit een witte akkelei.

Daarboven bloeit een donkerpaarse rododendron.

Een hommel vliegt van bloem naar bloem.

In de voortuin komt de zon net tussen de wolken piepen. En daar … ligt onze net heraangelegde vijver.

De oude vijver was lek en volledig toegegroeid met planten. Er zat nog wel wat water in, maar dat konden we niet meer zien. Daarnaast zat er ook kikkerdril, salamanders, kikkers, padden en andere insecten in. De dieren hebben we met zoveel mogelijk zorg behandeld bij het leegmaken. Dat was nogal een werk ! Met een half maantje sneden we de dikke zoden door, terwijl een pomp het water uit de vijver trok. Stuk na stuk sleurden we de zoden naar boven en stapelden die naast de vijver op een hoop.

Een deel planten hielden we opzij om later opnieuw te planten. Er leek maar geen einde aan te komen. Manlief en ik waren dan ook heel blij dat zoonlief ons spontaan in de namiddag meehielp. Tegen de avond slaagden we er in om alle zoden er uit te krijgen.

En toen was het weer maandag, werkweek, dus. Het weekend erna gingen we plastiek en onderdoek halen. En het leegtrekken van de vijver begon opnieuw. Door dat er de laatste tijd veel regen gevallen was stond het grondwater hoog en had de vijver zichzelf weer deels gevuld. Maar we begonnen weer vol goede moed met pompen en op het laatst met emmers water en modder uit de vijver te scheppen. We kregen nog wat hulp van dochterlief en haar vriend. Dank je wel, daarvoor, alleen was ons dat niet gelukt ! En dan moest de onderdoek en de plastiek erin. Ook zoonlief kwam helpen. Het is nog niet zo evident om zo een groot stuk plastiek op de juiste plaats te krijgen ! Het gewicht valt nog heel dik tegen. Maar dankzij ons teamwork is het ons dan toch gelukt. Op de bodem in het midden mocht het vriendje een grote kuip op zijn kop zetten met een groten vierkanten tegel er bovenop. Dit wordt de plaats waar de waterlelie moet komen. Deze moet immers een meter diep staan. En toen konden we beginnen met vullen. Met de dompelpomp in ons reservoir achteraan en een tuinslang naar de vijver vooraan vulde de vijver langzaam. Ons geduld werd op de proef gesteld, maar ik vond het best wel spannend. Ondertussen kon ik al wat stenen klaar leggen, waarmee we de vijverfolie zouden vastleggen langs de zijkanten. En dan was het paasvakantie en gingen we een weekje naar Frankrijk. De vijver kon nog een weekje wachten… .

Terug thuis, begon het bijvullen van de vijver opnieuw. Het moment dat de vijver eindelijk vol genoeg geraakte kwam dichterbij. Langs de zijkant moesten we de randen nog een beetje ophogen, evenals aan de kant van het terras. We hebben ervoor gezorgd dat de vijver aan de achterzijde overloopt als het te veel regent. En dan was het zover. Met ons drietjes schikten we de stenen rondom de vijver. Vijverplanten werden in de moeraszones geplant. Manlief en ik gingen nog eens naar de vijverwinkel om nieuwe plantjes en vijvermandjes en -aarde.  Dat werd weer een namiddagje planten. Het was zoonlief die in de namiddag zijn zwembroek aantrok om de twee waterlelies op de steen in het midden van de vijver te zetten. En dat was niet gemakkelijk. Door het vele water kon hij de bodem en de grote steen niet zien. Het was dus allemaal op de tast. Maar Kjell kennende, rustig zoals ie is, kreeg het voor elkaar. En toen de waterlelies op zijn plaats stonden hielp Kjell nog wat met grote stenen te leggen tussen de vijver en de moeraszone. Hij was toch al nat … .

De kikkerdril, die ondertussen in kikkervisjes was veranderd werd uitgezet in de moeraszone. De salamanders zaten er alvast in. Op de plantenbeurs in Kalmthout, bij De Bock in Ename en bij een kweker van wilde planten kochten we zorgvuldig nieuwe plantjes voor rond de vijver. Al deze plantjes staan nu rond de vijver en het resultaat mag gezien worden.

Nu sta ik naar de vijver te kijken. De bomen, struiken en de lucht worden erin weerspiegeld.

Meneer De Haan heeft dorst en gaat aan de rand van de vijver staan om te drinken.

Lucy komt door de schuifdeur naar buiten en gaat eveneens haar dorst lessen in de vijver.

Dan springt de haan op de tafel.

Nog snel een achtergebleven restje meepikken. Maar dat vind ik niet oké. Ik jaag hem van de tafel af. Hij voelt zich hier wel erg goed thuis. Dan stelt hij zich voor de open schuifdeur te kraaien. Nog eventjes en dan wandelt hij onze living binnen … Lucinde schuift snel de schuifdeur dicht. Lucy blijft braaf op een afstandje zitten.

Ze is niet zot van kippen en al helemaal niet van een haan.

In de border vooraan staat een witte Rododendron te bloeien.

Langs de oprit bloeien nog een paar andere Rododendrons.

Vogels vullen de lucht met muziek. Wat een fijne energie hangt er hier rond. Iedereen komt naar buiten. Man- en zoonlief zijn net thuis gekomen van werk en school. Het is niet koud en vooral het is droog. Ik adem de buitenlucht in en ruik vele bloemengeuren.

In de vijver komt de waterlelie traag maar zeker naar boven.

Hiervoor was het even spannend afwachten. Het duurde maar liefst vier weken voor er een blad aan het wateroppervlak verscheen. Het eerste blad werd dan ook met luid gejuich verwelkomd. Ondertussen drijven er al twee bladeren boven. De anderen zijn nog op komst.

Gisteren hebben manlief en ik naast het rozenpark een stellage gebouwd. Zowel links als rechts kreeg een Wisteria een nieuwe thuis.

En nu is het afwachten of ze aanslaan en volgend jaar gaan bloeien.

Ondertussen is de voortuin van de grootste boel verlost. De grote pakken zoden zijn naar achteren verhuisd. Het afval is naar het containerpark. Enkel een deel keien liggen nog in het gras en de stronken hout liggen nog op een hoop. Over de vijver moet nog een platformpje komen. Hij is dus nog niet volledig af. Maar dat is zoals in het leven. Er is altijd nog iets om aan te werken en om naar uit te kijken.

De vijver zorgt voor een hele fijne sfeer. Rust, weerspiegeling, leven. Ik geniet er zowel binnen als buiten van.

Ik hoop dat ik jullie ook wat heb kunnen inspireren. Geniet van de kleine dingen elke dag.

Warme groeten

De Tuinvrouw