Woensdag 6 februari 2019
Beste lezers,
De dag start grijs met wind. Eerst is het nog droog, maar de regen komt eraan vanaf de kust.
Vandaag heeft manlief de kippen reeds vroeg buiten gelaten. Er heeft deze nacht een eend buiten gekampeerd. Oeps, deze heeft hij gisteren niet gezien toen hij de deur dicht deed. Gelukkig is de vos niet langs gekomen. Die eenden, toch. Maar geen nood, het zijn echte plantrekkers.
Ik doe alle lichten uit, enkel een klein lampje laat ik branden. Dan maak ik mijn ontbijt: een peer, een mandarijn, wat graantjes en wat nootjes. Meer hoeft dat niet te zijn. Op mijn gemak eet ik het op, enkel eten, niets anders.
Daarna loop ik naar de diepvries, vlees voor vanavond uithalen. De deur blijft openstaan, ik draai me om en zie … een bruine staart. Voorzichtig loop ik naar het raam. En daar staat hij,” Meneer Fazant”. Ik sta heel stil, durf niet te bewegen. Hij kijkt me met één oog aan. Waarschijnlijk ziet hij me niet, maar misschien voelt hij mijn aanwezigheid. Hij houdt zijn hoofd scheef op zoek naar restjes van de mezenbol. Nu kan ik hem eens goed bekijken: een bruine staart, een bruin lijf dat overgaat in een groene hals gescheiden door een witte ring en zijn gele oog ingebed in rood vlees. Wauw, wat een verrassing, zo vroeg op de dag! Hij draait zich om, wandelt richting tuin en keert weer terug. “Heb ik iets gemist,” denkt hij. En dan draait hij zich om en verdwijnt achter het hoekje de plantenborder in.
Best een mooie start van deze grijze dag. Het geeft me de moed om er aan te beginnen. Bedankt, Meneer Fazant.
Ik kleed me aan en trek dan de deur open. Verdorie daar heb je hem weer. Hij schrikt en rent de tuin in. Ik neem de kodak en ga hem achterna. Helaas, ik ben weer te laat. Misschien heeft manlief een foto van hem. Ik zal het hem eens vragen. Ja dus, een foto die hij vorige week kon nemen in het bos hier om de hoek:
Ik trek mijn rode laarzen en groene jas aan. Daar ga ik dan, de tuin in, gewapend met de kodak.
In de schaduwtuin staat er weer een plant te bloeien met kleine, witte bloemen. Ze verspreidt een aangename geur, die de insecten moeten lokken om ze te bestuiven. De naam is moeilijker dan de plant zelf: een sarcococca … in het Nederlands: vleesbes.
En ook de Fatsia valt op door zijn mooi gevormd blad.
Dan loop ik verder en ga eens piepen bij de Cochins. Ferdinand zit fier naast zijn vrouwtje naar mij te kijken. Eventjes het deurtje open doen voor de foto. Please, blijf zitten. Ferdinand doet dat, maar zijn hennetje natuurlijk weer niet. Kijk maar eens, zijn het geen prachtige beesten?
Dan laat ik de Doornikse kippen buiten en ook Blue en miss Sebright mogen vrij rondlopen. Dat hoef je geen twee keer te zeggen.
Een beetje verderop houden de eenden een theekransje rond de vuurkorf.
En maar babbelen en met hun kop heen en weer gaan. Fijne dames vind ik ze, al is nummer vier wel een buitenbeentje, ze hoort er niet helemaal bij.
Ik loop verder naar de rozentuin. En ja, hoor, de kippen hebben me al gezien en komen me tegemoet.
Ze gaan rond mij staan, als ik stilsta en volgen me gedwee, als ik verder loop. Graantjes is alles wat hen nu interesseert. Ook de eenden hebben het in het snot en komen netjes op een rij naar het hok gewaggeld.
Ze weten dat ze gaan eten krijgen, het zijn zeer slimme beesten, heel anders dan kippen. Ze zullen ook niet vlug iets vergeten!
Zo nu even wat graantjes over de potten verdelen. Een eend pakt een haan bij zijn staart en zwiert hem heen en weer. “Plaats maken, eerst ik!” denkt ze. Ik geef ze natuurlijk onder haar voeten en ze laat hem snel los. “Wat doe ik nu weer verkeerd?” denkt ze.
Vervolgens ga ik eens kijken of er nog iets van mijn sneeuwvrouwtje overschiet. Benieuwd? Wat denk je? …
Overal is de sneeuw al lang gesmolten, maar zij weet van geen wijken … ook al is ze gereduceerd tot een zielig hoopje!
Uiteindelijk zal ze toch aan het kortste einde trekken en helemaal verdwijnen, maar ze zit in mijn hart.
Dan gaat de batterij plat. Steek ik er een nieuwe in en blijkt die ook plat te zijn. Ik zal het dan maar stoppen.
Nog een beetje opkuisen in de tuin zolang het maar een beetje miezert. Tegen kwart voor elf moet ik het dan toch stoppen, want het begint plots harder te regenen. Dan maar aan mijn binnenwerk beginnen met de ramen open zodat ik de vogels en de kippen kan horen.
Tot zover deze blog,
Ik wens jullie allemaal nog een fijne dag, bekijk gewoon wat vandaag jullie pad kruist en geniet gewoon van de kleine dingen.
Vele groetjes
De Tuinvrouw