Keigathof, 13 december 2018
Beste lezers,
Gewapend met pen en papier loop ik vrolijk naar buiten. De hemel is blauw en de zon strooit haar stralen over het landschap. In tegenstelling met gisteren blaast er een koude wind en dat voelt meteen alsof het een flink stuk kouder is.
Lucinde is net thuis van haar eerste examen. Het eerste wat ze doet is haar fiets binnen zetten en de kodak nemen. Ze maakt enkele mooie foto’s buiten, daar is ze goed in.
Vandaag zwiepen de sierappels heen en weer aan de takken van de bomen. Brrr, wat is het koud, zeg.
Daar waar de zon niet aan kan ligt nog een dun, wit laagje ijs.
De kippen zitten gezellig in de zon, beschut door de takkenwal.
Het is stil in de tuin. Een ekster vliegt op, het bos in. In de verte hoor ik een kauw, in de buurt slaat een merel alarm. Een zilveren vogel (vliegtuig) doorklieft de blauwe lucht. Dan weer komt een meeuw voorbij en een duif.
En dan hoor ik … ? Zou het een fazant zijn? Ik loop naar achteren en ja, hoor, plots vliegt er een mannetje fazant verschrikt uit de gracht op. Prachtige kleuren, groen en bruin.
Prachtig toch, die natuur! Elke dag is er weer iets anders te beleven.
Ik klim in de toren op zoek naar een ree of een damhert, maar ze laten zich momenteel niet zien. Ik hoor de kippen kakelen en de wind speelt in de beukenhaag. De zon schijnt op mijn gezicht.
Ik loop langs de kippen en de eenden. Dan gooi ik de pan met afval om en zijn ze daar plots allemaal aan het eten. Wat een mooie familie.
Nu keer ik terug via de rozentuin en struikenborder. Daar staat onze heksenkring gevormd door de paarse schijnridderzwam. Ze is helaas bevroren.
Een beetje verder staat de Viburnum te bloeien, hij ruikt ook heerlijk.
Ik loop verder door de moestuin, die ziet nog helemaal wit, de zon kan er niet meer aan. Ik kan binnenkort weer een beetje aardpeer oogsten.
Daar staat ook nog een winterjasmijn te bloeien.
Zo zie je maar, in ieder seizoen staat er nog wel iets te bloeien.
Dag lieve lezers, dan wens ik jullie nog een fijne dag.
Tot de volgende keer
De tuinvrouw