Zondag 6 maart 2022,
Dag beste lezers,
Oef, de storm is eindelijk gaan liggen. We kunnen weer opgelucht ademen. De weekends die volgen besteden we voornamelijk met opruimen van afgewaaide takjes en afzagen van omgewaaide, oude bremplanten. Nu moeten we nog de scheef gewaaide bomen zien recht te trekken.
De zon schijnt en er is wind. De temperatuur is wel wat gezakt en in de nachten vriest het licht. Aan de achterdeur staan verschillende Helleborussen te bloeien. Iedere nacht leggen ze zich plat als het vriest om dan de volgende dag weer op te veren.
Manlief heeft net de laatste kruiwagen gevuld met compost.
Nu gaat ie plankskes zagen die de kinderen mogen wegvoeren en stapelen achter het tuinhuis.
De kippen zijn verhuisd naar achteren en ik heb de hokjes al schoongemaakt.
In de voortuin ben ik begonnen met het opruimen met het park voor de veranda.
Grote krokussen in verschillende kleuren bloeien in de zon.
Deze week fladderde zomaar een citroentje door de tuin. Wat een vrolijk zicht was dat !
Beetje bij beetje komen de Forsythiabloemen open.
Daarnaast bloeit de Cornus mas en de Prunus.
Op de grond wiegen Helleborussen in de wind.
In de hoek bloeien sneeuwklokjes met in het midden een verloren gelopen tête-à-têteje.
De rustige sfeer wordt verstoord door het snerpende geluid van de zaag. Ik vlucht naar achteren … .
Onderweg komt de geur van de Frittilaria me tegemoet. Het groen piept net boven de grond, maar wordt al aangevallen door kevers.
Uit de wind en in de zon is het aangenaam warm.
Naast ons huis begint de Mahonia te bloeien.
Een vogelhuisje wacht geduldig op nieuwe bezoekers.
Deze week werd het reeds verkend door een koppel pimpelmezen. Zou het een geschikte plek zijn voor hun nieuwe nest ? Even afwachten, er zijn er nog meer in de aanbieding.
De lente hangt in de lucht. Grote groepen krokussen zijn terug boven de grond verschenen en bloeien in de zon.
Sommige plekken wachten te vergeefs op hun krokussen van eerdere tijden. Ze komen niet boven.
Gelukkig zijn er nog de sneeuwklokjes die hun pijn verlichten.
De Cyclamen zijn op de achtergrond verdreven. Een enkele zwarte krokus probeert open te komen.
Agapanthussen kijken me vanuit het tuinhuis aan.
Ze moeten nog even binnen blijven.
Deze week zag manlief ’s avonds laat het schijnsel van een zaklamp aan ons tuinhuis. Hij trok een raam open en riep ” Hé, wat doe jij daar ?”. Dan snel naar beneden en samen met zoonlief naar buiten. Maar je raadt het al. Tegen die tijd was de vogel alweer gaan vliegen. Ze hebben nog rond het tuinhuis en de vogelkooi gekeken. Niemand meer te zien. Gelukkig maar want ik was er niet echt gerust in.
De eerst Primula bloeit. Het is een blauwe.
In zoonlief zijn tuintje heb ik de maagdenpalm gesnoeid.
En nu is er een groot sneeuwklokjestapijt verschenen.
Mooi, hé ? Aan de zijkant van het sneeuwklokjestapijt staat een houten kruis.
Hier heeft zoonlief Tony begraven. Tony, de lieve hamster is gestorven op 23 februari 2022. Eindelijk is ie uit zijn hamsterlijden verlost en kan ie naar de hamsterhemel. Dat heeft ie echt verdiend ! Hij heeft het nog lang uitgehouden bij ons. We dachten dat ie kerst niet zou halen dus … we waren voorbereid. Ik was toch even verdrietig, maar dat is niet meer dan normaal. Ondertussen heb ik het losgelaten.
De zon verdwijnt achter een wolk, de wind neemt toe. Het wordt frisser. Ik wandel verder.
De kippenhokjes liggen er verlaten bij … de kipjes zitten nu vanachteren. Ah, daar is de zon weer. De parkieten kwetteren er lustig op los. In de middengang zijn de putten opgevuld met compost.
De Sebrights kijken me hoopvol aan. “Krijgen we iets te eten, we hebben honger.” Geen probleem, ik leg mijn schriftje en de kodak even opzij. Het is tijd om de kippen en de vogels te verzorgen.
Zo dat is ook weer gedaan.
Wolken schuiven voor de blauwe lucht. Maar de zon achter mij is nog vrij. Hier en daar staan groepjes tête-à-têtjes te bloeien in het hoge gras.
Ook de wilgen staan volop te bloeien.
Zo krijgen we zowel omhoog als dicht bij de grond gele accenten.
Zoonlief heeft deze week een deel rijpe bessen van de maretak geoogst en vervolgens in verschillende fruitbomen geplakt. Met een beetje of zeg maar veel geluk kiemt er hier en daar één en groeit ie uit tot een nieuwe plant.
De vroege Forsythia bloeit uitbundig aan de rand van het weiland.
In de rozentuin beginnen de amandelbomen te bloeien.
De zon verwarmt mijn rug, de wind streelt mijn gezicht. De kippen leggen weer eieren. Mmm, lekker !
In het tweede weiland vormt de sleedoorn met zijn vele kleine, witte bloemetjes een witte wolk.
Aan de zijkant en naast de wilgenhut bloeien vele wilgenkatjes eenzaam en alleen.
Deze week werden ze nochtans druk bezocht door honingbijen en hommels. Vandaag is het echter te koud. Ze blijven in hun nesten of kasten zitten maar komen vast terug vanaf het weer wat warmer is.
In de vuurschaal ligt een massa as.
Hier hebben we de dode brem in verbrand. Een deel zit in de takkenwal, maar het waren er teveel dus … hebben we het zo opgelost. De as mag dan weer de tuin verrijken en zo is de cirkel rond. Op een kale plek liggen verschillende stapeltjes stammetjes.
Hier stonden vroeger een heleboel oude bremplanten. Ze waren nog net niet dood, maar de storm heeft ze de genadeslag uitgedeeld.
Een mooi gezang vult de lucht. Een roodborstje landt in de oude perelaar.
Wat kan dat vogeltje mooi zingen. Gisteren zag ik er twee. Ze zaten elkaar achterna in dochterlief haar tuintje. Misschien was het wel een koppeltje, wie weet.
Onder de oude perelaar bloeien een heleboel paaslelies.
Ze vormen een geel tapijt. Wandelaars lopen achter de tuin door het bos. Ze merken de paaslelies niet op, weten niet dat ik hier sta, maar lopen vrolijk babbelend door. Ik hoor nog meer stemmen, een blaffende hond. Het is dan ook mooi weer en iedereen mag daar van genieten.
Een wilde prunus staat vol met witte bloemen dicht bij de bosrand.
Hele stukken brem vullen de takkenwal op.
Er is daar nu echt geen plaats meer in. We moeten een beetje wachten tot alles weer zakt. Vogels en andere diertjes vinden hier beschutting en het is een mooie omheining voor de tuin achteraan.
Een eerste speenkruid bloeit, de nieuwe bladeren van de Helleborussen verschijnen.
De zon verdwijnt achter een grote wolk. De bladeren knetteren onder mijn klompen. Steeds meer groepen lupinen komen boven. Een beetje verderop staat een nieuwe groep bremplanten. De groepen verplaatsen zich … . Ik hou ze wel in de gaten, hoor. Waar kleine bremplantjes op de verkeerde plaats verschijnen trek ik ze snel uit nu het nog kan.
Aan de zijkant van het weiland heb ik naast de dode bremstruiken ook de wilde rozen wat ingesnoeid.
Het zijn geweldige planten maar je mag ze niet hun zin laten doen of je zal wat tegen komen ! Tja, een tuin vraagt wat onderhoud, maar dat doe ik met plezier. En ik krijg er veel liefde en een leeg hoofd voor in de plaats.
Nu kan mijn den weer rustig ademen. Hij staat weer helemaal vrij !
En kijk, daar komt dochterlief aan. “Kijk mama” zegt ze “wie er daar komt kijken”.
Mijn vriendin, Mevrouw Damhert.
Dan komt manlief met veel geluid aan. We fluisteren nog “sst, sst” maar het is al te laat. Mevrouw Damhert huppelt het weiland over terug naar het bos. Wat jammer ! Niets aan te doen. Dan gaan we maar samen naar binnen want het is tijd voor een koekje.
Op de terugweg kunnen we nog even genieten van de mooie kleuren van een Chaenomelis
en een witte Corydalis.
Ik hoop dat je van de blog hebt genoten en wens je nog een fijne dag.
Warme groeten
De Tuinvrouw