Zaterdag 19 februari2022,
Dag beste lezers,
Na de zware storm van gisteren (die eigenlijk code rood verdiende) is de wind deze morgen wat gaan liggen.
Of toch voor even. De zon straalt volop in een heldere blauwe lucht.
Donderdag heb ik nog wat gesnoeid rond de takkenwal tussen de twee weilanden. De kamperfoelie was daar al de struiken en rozen aan het overwoekeren. Tijd om in te grijpen, dus … met als resultaat dit.
De rozen en struiken kunnen weer opgelucht ademen. Daarna heb ik alle lichte dingen en andere zaken die mogelijks konden gaan vliegen vrijdag veilig opgeborgen. Gelukkig maar want dat was nodig.
Vrijdagmorgen gingen we allen naar ons werk of naar school. De kinderen werden gebracht met de auto en de trein. Het was dan nog de vraag hoe iedereen ging thuis geraken. Voor mij geen probleem want ik werk maar een halve dag, maar de rest van het gezin … . Ik geef het toe ik maakte me zorgen. Maar de scholen zochten naar een oplossing en sloten op de middag en ook manlief mocht in de namiddag thuis werken. Wat een opluchting … iedereen thuis veilig binnen. Zo heb ik het graag. Buiten ging het er lelijk aan toe. Vele verdroogde blaadjes en kleine takjes vlogen aan hoge snelheid door de lucht en sloegen tegen het dak. Het was blaadjeskermis buiten. Maar dat was het minste! De bomen stonden te zwieren en te zwaaien meebuigend in de onverbiddelijk hard waaiende wind. Onrustig keken we door het raam naar dit spektakel gemusiceerd door de natuur. Sneeuwklokjes en krokussen wapperden dicht bij de grond heen en weer. Van de vogels die in onze tuin vertoeven geen spoor. Ze wisten wel beter. Ze hadden vast een beschut plekje opgezocht en wachten tot … het over was. Slimme beestjes zijn het, toch ?
Deze morgen stel ik tot mijn grote vreugde vast dat het voor ons Keigathof nog meegevallen is. Hier en daar liggen wat kleine takken op de grond.
Dat wel ja en in de notelaar hangt hoog in de boom een tak bijna los. Dat zullen we later toch moeten bekijken voor hij op de kabel of de auto’s terecht komt.
De Helleborussen staan fier rechtop te bloeien.
De krokussen komen open in de warme stralen van de zon.
De bijtjes kunnen weer aan de slag.
Een nieuwe paarse Primula geeft wat kleur aan een nog kale border.
Een vliegtuigje vliegt over. Overal staan sneeuwklokjes te bloeien. Sommige van hen zijn stukjes bloem kwijt. Is dat het werk van die dikke bosduiven ? Achteraan valt de opkomst van de krokussen best tegen.
Vorig jaar was het nog een bloemenzee, vandaag verschijnen er slechts hier en daar. Vandaag vallen vooral de groepjes sneeuwklokjes en de lentecyclamen op.
De vogels zingen vrolijk hun lied. Ze zijn duidelijk opgelucht. Het ergste is voorbij maar … een storm komt nooit alleen.
In de voortuin komen de krokussen boven naast een spoor van Meneer en Mevrouw Mol.
Zouden ze op hun tocht er een deel opgegeten hebben ?
Overal hoor ik vogels. Een koppel meesjes vliegt voorbij. Achter het prieeltje vliegen bijen van bloem naar bloem.
De oranje Primula’s stralen in hun ijzeren vaasjes. De tuin heeft de storm goed doorstaan. Ons internet, telefoon en televisie hebben er voor uren uitgelegen. De mannen van telenet hebben er met man en macht (hoogtewerkers) aan gewerkt om alles weer in orde te krijgen. Dank u wel daarvoor !
Aan de zijkant van het huis ligt het groepje speciale krokussen weer omver.
Deze krijgen nooit de kans om eens mooi open te komen. Misschien moeten we ze eens verzetten manlief naar een plekje wat meer in de zon.
Eén meter verder staat een grote groep krokussen open in de zon.
Ik tel “Eén, twee, drie, vier , vijf bijen” die druk in de weer zijn.
Een beetje verderop staan twee piepkleine, geeloranje krokusjes te bloeien.
De kerrieplant verspreidt een heerlijk aroma. Ze is precies wat opgeschoten. Ik zal ze binnenkort eens insnoeien en proberen stekken. Maar daar is het nu nog wat te vroeg voor denk ik.
In een opgeruimde border staat één enkele lichtblauwe iris te bloeien.
Blauwe bloemetjes met een wit hart piepen net boven de grond.
Ik ga er even van genieten. Straks vormen ze enkel nog grote bladeren en is er niet meer zoveel aan.
Een groepje krokussen en twee cyclamen genieten duidelijk van de zon aan de voet van de tamme kastanje.
Achter de kippenhokjes staat de Cornus mas te bloeien.
In zoonlief zijn tuintje staan plots veel grote krokussen te bloeien.
Vorig jaar stonden er slechts enkele en nu … misschien komen er volgend jaar dan ook weer meer krokussen boven achteraan. We blijven dromen. Het ene jaar is het andere niet en dat maakt het net zo boeiend.
Het water in het vijvertje zakt steeds verder weg.
De parkieten zijn weer uitgelaten nadat ze gisteren angstig in hun slaaphok hebben geschuild voor de storm.
De vogelkooi en de serre hebben allebei geen krimp gegeven. Oef, wat een opluchting!
Eén sierappel heeft de volle wind gevangen en is scheef gewaaid. De gele toverhazelaar staat nog steeds prachtig in bloei.
Vrouwtje Damhert loopt langs en zoekt beschutting.
Een pak Helleborussen staat te bloeien onder de struikenborder.
Gele en rode Cornus schitteren in de zon.
De Rododendrons achteraan zijn goed gegroeid vorig jaar.
Niet één maar twee ijzeren steunpilaren met elk een klimroos staan nu heel scheef. Het is me een raadsel hoe we dit weer recht moeten zetten.
Een beetje verder zijn Meneer en Mevrouw Mol alweer druk bezig geweest.
En dan loop ik met ingehouden adem naar achteren. “Staat ie nog recht of ligt ie plat ?” vraag ik me af. Daar op het weiland vangt ie de volle wind en hij staat nog in vol blad. Maar oef adem ik opgelucht. De Eucalyptus heeft de storm doorstaan!
Daar heb ik toch even voor gevreesd.
De groepjes krokussen staan open.
Sommigen zijn al uitgebloeid of liggen platgeslagen, andere staan fier rechtop. En ja, hoor, ook hier zijn de bijtjes druk bezig. Ze moeten de verloren tijd inhalen, nietwaar?
Verderop ligt één van de drie speciale bremplanten tegen de grond gekwakt.
Hij heeft de volle laag gehad en moest zo nodig de andere planten beschermen. Hij heeft het bekocht met de dood. Zo jammer, maar het is niet anders.
Als je nog twijfelt, het heeft hier echt goed gestormd. Niet zo maar een beetje zoals sommigen beweren. Ook in het bos van natuurpunt heeft Eunice lelijk huisgehouden.
Ratelpopulieren, dennen en sparren liggen tegen de grond.
Natuurpunt wou hier nog wat dunnen, maar misschien zal het nu niet meer nodig zijn.
Ze zullen eerst wat moeten opruimen en dan zouden wat nieuwe bomen meer dan welkom zijn. Ik ben benieuwd, we zien wel wat het wordt. In de verte slaan de kerkklokken twaalf uur, tijd om me om te draaien. Aan de andere kant ligt er nog meer brem omver. Maar de eerste paaslelies en blauwe druifjes bloeien onder de oude perelaar.
De berken staan nog steeds fier rechtop en de Cornus mas bloeit aan hun voeten.
De hanen kraaien en de hennen kakelen. Het geluid van een sirene snijdt door de lucht. Daar rijdt een grote brandweerwagen met ladder richting Eeklo. Het leven gaat verder. Manlief is met Lucinde naar Brugge om zijn ma en zus uit de nood te helpen. Een deel van het dak van het tuinhuis is losgewaaid en dat moet zo snel mogelijk hersteld worden voor de volgende storm zich aandient. Zoonlief slaapt uit.
“Kra, kra, kra, valt hier nog wat te verdienen?” roept een kraai vanuit de lucht. Ik wandel maar eens terug. Al bij al valt het in onze tuin nog heel goed mee. Op naar de volgende storm deze avond en zondag. Het mag dan wel minder hard gaan waaien voor sommigen kan dat net de druppel zijn. Bomen die al een duw gehad hebben van de vorige storm kunnen dan een genadeslag krijgen.
’s Avonds als de wind is gevallen en de regen met bakken uit de lucht valt gaan man- en zoonlief nog wat padden overzetten verderop. Dat heb ik deze week ook al een paar keer gedaan. Het is de moment. Vrijdag en zondag passen we ervoor. Te gevaarlijk, niet verantwoord!
Zondagmorgen ga ik met manlief op wandel om eens te kijken hoe erg de schade is in de bossen. Minstens tien bomen liggen omver bij Pascal in de voortuin.
Zo jammer! Verderop ligt het dak van een stal en een bijgebouw eraf.
Verschillende beuken zijn gesneuveld alsook dennen en sparren. Het is een echte ravage.
En tot grote frustratie begint het nu ook nog eens te regenen. Het zit niet mee … het weer de laatste tijd. We krijgen de rekening gepresenteerd. We doen het ermee. Gelukkig kan ik nu rustig mijn blog typen terwijl manlief een middagdutje doet en de kinderen huiswerk maken.
Zo dat was het dan ongeveer.
Stormachtige groeten
De Tuinvrouw