Donderdag 24 november 2022,
Dag beste lezers,
Hoe is het nog met jullie ? Hebben jullie ook een bewogen jaar achter de rug ? Dat van mij was al de moeite … . Maar goed, ik ben weer helemaal klaar voor een nieuwe blog. Ik hoop dat jullie er ook zin in hebben !
Met pen en papier, de kodak rond mijn nek en mijn rode regenlaarzen aan duw ik de achterdeur verder open. De frisse ochtendlucht verwelkomt mij. Lucy, onze kat, heeft al haar wandeling in de tuin gemaakt. Als ze mij ziet vraagt ze : “Miauw, mag ik weer naar binnen ?”. “Geen probleem, hoor, ga jij maar naar binnen gezellig in de zetel liggen.” zeg ik en kijk haar lachend aan.
Boven mij is de lucht helder blauw, de zon komt net boven het dak piepen. De laatste gele bladeren dansen aan de esdoorn.
“Kra, kra, kra, waar zijn er nog lekkere hapjes te krijgen ?” vraagt een nieuwsgierige kraai. “Geen idee, zoek het maar uit, je vindt wel wat”.
Dan wandel ik onder het wasrek door met de wind op mijn gezicht gericht. De herfstcyclamen onder de beuk zijn helaas al uitgebloeid, enkel hun bladeren steken nog boven de grond. Het zal weer wachten zijn tot volgend jaar … .
Dan trekt een kloppend, tokkend geluid mijn aandacht. Wie zit daar hoog in de boom ? Maar natuurlijk, het is de kleine, bonte specht ! Ik zie hem nog net zitten, maar hij heeft me ook gezien en maakt zich snel uit de voeten. Dan draai ik me weer om. Daar achter de wiegende, neerwaartse takken van de beuk staat een stenen vaas op een sokkel en verderop ligt nog een verzameling stenen vaasjes.
Aan de andere kant geniet ik van de rode bessen van de Skimmia die blinken in de zon.
Aan de rand van de tuin waakt een eik statig over de tuin.
Als je er onder gaat staan kan je zijn sterke energie voelen. Aan zijn voeten liggen een heleboel kleine eikels. Amai, hij heeft alvast voor een heleboel nakomelingen gezorgd. Als die allemaal kiemen … en dat doen ze hier zo gemakkelijk. We kunnen ze beter opruimen voor het zover is.
Dan ga ik verder richting schaduwtuin over een pad van naalden en bladeren. Links voor mij staat een heer en een jongedame dicht bij elkaar.
Ze komen van het verre Limburg waar er geen plaats meer voor ze was. Ze zijn dan maar wat gelukkig dat ze hier een nieuwe thuis hebben gevonden. Je zou voor minder.
Langs het pad spreiden de varens hun armen wijd open.
“Heerlijk, die herfst, eindelijk weer water en frissere temperaturen”. En dat is net zo hoe ik erover denk ! Ik weet dat er velen onder jullie zijn die dit niet vinden, maar ik hou van de herfst, veel meer dan van de zomer.
Verderop hangen nog enkele witte klokjes aan de Fuchsia heen en weer te bengelen.
Enkele bomen zijn al kaal,
andere worden steeds kaler. Hun vormen worden steeds zichtbaarder, steeds mooier. Alles gaat terug naar zijn oorspronkelijke kern, waar het om draait. Ze gaan in rust. “Het is tijd om te verteren en los te laten” fluisteren ze ons toe.
Mijn voeten schuifelen verder door de bladeren. De parkieten kwetteren er vrolijk op los.
De Salvia”Amistad” blijft maar bloeien.
De vruchten van de blauwe regen vormen een mooi gordijn.
Zoonlief zijn tuintje ziet er heerlijk verzopen uit en er staat weer meer water in zijn vijvertje. De struik naast de driehoek spreidt zijn armen zo wijd open alsof hij mij een knuffel wil geven.
De moerbei leunt gezellig naar achteren.
Een vliegtuig doorklieft de blauwe lucht gevolgd door een witte streep.
Dan open ik het hek en wandel het weiland in. Een prachtig uitzicht van kleuren strekt zich voor me uit.
Ik adem eens goed in en uit en neem het helemaal in me op. Verschillende vogels zitten in de sierappellaan hun buikje te vullen.
De Sebrights kijken me vragend aan.
Ik wandel er langs, ze hebben reeds eten en drinken gekregen. In de moestuin bloeien nog enkele Chrysanten
en een Salvia.
Van groenten kweken kwam er dit jaar helaas niets terecht. Nu wordt ie vooral gebruikt om wat rozen, asters, Sedum en andere planten te laten overleven uit de voortuin. Daar zijn grote werken aan de gang. Veel veranderingen dus … .
Het is een jaar van afscheid nemen en nieuwe ontmoetingen. Van dingen achter ons laten en nieuwe dingen te verwelkomen. En dat is voor mij een hele moeilijke. Maar het is wat het is en we moeten vooruit. Ik ben in ieder geval blij dat ik tijd gemaakt heb voor dit verhaal. Alles gaat zo snel voorbij. Ik besef meer dan ooit dat je van alles het beste moet proberen te maken. Geniet van het moment, maar ga verdriet niet uit de weg.
De sierappels,
de rozenbottels, het verkleuren van de bladeren …. . Ik kijk, ik ruik, ik voel nu op dit moment.
En kijk, daar bloeit de struikkamperfoelie met al zijn bladeren er nog aan. Zo zalig, die zoete geur die hij verspreidt !
Wacht een momentje, ik hang mijn muts in de boom.
De zon verwarmt mijn gezicht, de wind zorgt voor een zachte verfrissing.
Witte bessen sieren de Symphoricarpos.
De prachtige kleuren van de Cornussen komen weer te voorschijn.
En hier in de zon kan ik gewoon weer lezen zonder bril, wat een geweldig gevoel !
“Tsjiep, tsjiep, tsjiep, … ” zingt een vogeltje in de struiken.
Het ruisen van de bladeren in de wind, een kettingzaag in de verte en het geluid van het verkeer aan de andere kant vullen mijn oren.
De amandelboom hangt nog vol noten.
Gaat ie die dit jaar nog laten vallen ? Ach, ja er liggen er al een heleboel op de grond zie ik.
Nu ga ik eerst de kippen in het grote hok eten geven. Ze zijn blij om mij te zien.
Dan ga ik weer verder rond het hok langs de vijg. Er hangen een heleboel groene vruchten aan. Ze rijpen niet verder … . Met een beetje geluk doen ze dat nog volgend jaar.
In de hazelaars zitten enkele vinken. Ze kijken me even verbaasd aan om zich dan snel uit de voeten te maken. Maar ik heb ze toch gezien, niet waar ?
Takjes kraken onder mijn voeten terwijl ik verder wandel. De wind zorgt voor beweging. Rode bottels zorgen voor nog wat kleur in deze hoek.
Het gras is groen, veel groener dan in de droge zomer. Een duif vliegt op. De laatste peren rotten op de grond.
Een atalanta fladdert voorbij en landt dan op de stam van de perelaar.
Hij koestert zich in de zon. “Heerlijk, even opwarmen en dan weer verder.” denkt ie. Hij is nog maar net uitgevlogen, zo mooi en ongeschonden. Eigenlijk zou hij nu in winterslaap moeten zijn. Maar met zulke temperaturen is ie helemaal het noorden kwijt ! Het is alsof ze ook meedoen in de ratrace van het leven. Geen tijd om te rusten, altijd maar doorgaan. Waar gaat dit eindigen vraag ik me wel eens af.
De Eucalyptus staat te blinken in de zon.
Hij wordt steeds groter … en heeft best een mooie vorm.
De groene Magnolia laat me nog steeds in spanning.
Wanneer gaat ie nu eens eindelijk zijn eerste bloem dragen ? Zou het voor volgend jaar zijn ? Ik ben benieuwd.
Eventjes zitten op mijn bankje onder de linde. De boom staat nog vol in blad.
Ik voel me geborgen onder zijn kroon. Verdroogde grassprieten bewegen heen en weer. Het gras is nog lang. Normaal hadden we de grasmachine al uitgehaald, maar vandaag staat ze ingesloten achter meubels. Het zal dus nog even duren, maar het komt wel goed. Alles met zijn tijd.
De beuken, eiken en tamme kastanjes vullen het weiland met goudgele tinten.
De grote, oude perelaar staat bijna in zijn blootje.
Hij heeft dit jaar voor een heleboel lekkere peren gezorgd. Een deel zit in het appel-perensap, een deel is gestoofd en zit in de diepvries en de rest ligt op de grond. Aan de voet van de perelaar vullen vliegen, vlinders en wespen dankbaar hun buikje. De eerste paaslelies hebben ook al het licht gezien en steken een tiental centimeters boven de grond uit. Het wordt steeds bizarder.
Aan de rand van het bos staat een roodbruin verkleurde lijsterbes.
En kijk, daar zit mijn maatje op een kale tak van de grote eik.
De takkenwal is goed gezakt.
Net op tijd om hem weer aan te vullen. Terwijl ik over het paadje wandel duw ik afgevallen eikels de grond in.
In de verte zie ik auto’s rijden naar wie weet waar ? Achter mij ligt het bos waar steeds meer jonge loofbomen groeien. Voor mij ligt ons kleine paradijsje, een brembosje en de liggende wilgen met uitzicht op mijn bankje onder de linde.
De rode vliegenzwammen zijn ondertussen al een hele poos onder de grond verdwenen. Er komen er ieder jaar meer boven. De talrijke fopzwammen kan ik daarentegen nog steeds bewonderen.
Dan kraakt mijn knie weer eens verkeerd. Ik zet me nog even neer op mijn bankje en geniet van de herfstzon. Het is hier nog best ok.
Ik kijk naar de pluimen van het pampasgras die fier rechtop staan te zwaaien in de wind.
Tenslotte wandel ik door de rozengallerij richting huis. Rechts staat nog een enkele roos te bloeien.
De gele chrysanten hangen met hun bloemen naar beneden.
Ze zijn zwaar geworden door de regen en geven zich helemaal over aan de zwaartekracht.
Merels die van de sierappels snoepen vliegen op en zoeken een nieuw plekje om zich even te verbergen.
Een daglelie loopt opnieuw uit.
Als het kouder wordt zal ik hem van een laagje bladeren voorzien.
Rustig wandel ik terug wetend dat er binnen nog werk op me te wachten ligt. Maar ik ben heel blij dat ik deze wandeling heb gemaakt samen met jullie.
Ik hoop dat jullie ervan hebben genoten en wens jullie nog een fijne dag
Warme groeten
De Tuinvrouw