zondag 26 mei 2019,
Dag beste lezers,
Ik start mijn wandeling voor de verandering eens vooraan de oprit. De rododendron bloeit nu volledig,
eigenlijk zijn het vier verschillende planten: een donkerrode, een rode, een roze
en een wilde paarse.
Het is een grijze, bewolkte dag met vrij veel wind en … er is nog geen druppel water gevallen. Heel de tuin kreunt onder de droogte.
Ik loop naar de witte stenen bloembakken met hosta’s. Oei, hier is iets gebeurd!
De hosta’s zijn gewoonweg opgegeten en neen, dit is niet van een slak… .Dan loop ik naar de vijver. Kringetjes in het water trekken mijn aandacht. Het zit hier vol met zwarte padden- en kikkervisjes.
En als je goed kijkt kan je ook wel een salamander zien zwemmen. Ook de bijen brengen met plezier een bezoekje aan de vijver. “Zoem, zoem, zoem, wij hebben dorst!” Een schaatsenrijder drijft op het water evenals een heleboel kroos. Er zitten best nog een heleboel andere planten in de vijver onder andere gele lis.
Dan loop ik langs het huis naar achteren. In de verte hoor ik Meneer Fazant roepen. De hosta’s onder de blauwe regen zijn bedekt met verdroogde bloemblaadjes. Bij sommige kan ik ze er gewoon van wrijven, van andere blijven er lelijke plekken over.
Dit is blijkbaar toch niet de ideale plaats voor de hosta’s. Ik loop verder hoopjes verdroogd onkruid vermijdend die we nog moeten opruimen. Overal staan er irissen te bloeien. Ook de roze geraniums beginnen te bloeien. En fijne blauwe irissen staan als fiere soldaatjes rechtop aan de achterdeur. Rechts staan witte camassia’s te bloeien en onder de beuk twee soorten irissen : één geel met paars
en een ander lila met paars.
De cyclamen verdrogen en kruipen terug onder de grond. Een beetje verder staat een vingerhoedskruid van onder naar boven te bloeien. En aan de andere kant staat dan weer een blauwgeaderde geranium.
Er is zoveel te zien en ik wil niets missen, dus…
Het gras laten we momenteel groeien, afrijden heeft toch geen zin. Tenzij je graag naar een bruin gazon kijkt. Ik heb liever een groen met wat boterbloemen en madelieven erin.
In het gras onder de dennen liggen een heleboel dennenappels.
Ze laten ze één voor één vallen samen met hun zaad. Je moet wel uitkijken dat je er geen op je hoofd krijgt. Soms gooien we wel eens met denappels naar elkaar voor de fun. Moet ook eens kunnen. Onder de dennen staat ook nog een prachtige iris, kijk zelf maar.
In de schaduwtuin staat een eerste pioen of kerkroos te bloeien.
En onder de tamme kastanje zijn ook een paar hosta’s opgegeten. Oh wee, Catharina en je was nu net aan het uitlopen, wat een pech! Dan kom ik bij Lucinde haar tuintje. Terwijl de roze regen rustig uitbloeit nemen twee grote rozelaars de dienst over.
Normaal zijn het heerlijk geurende rozen, maar door de droogte en de wind is het noppes. Het is wel een prachtig zicht.
En ook hier staan twee soorten irissen te bloeien: een lichtblauw met wit
en één met wit, bruin en rood.
Haar oranje en gele nagelkruid vormen eveneens een kleurige vlek in haar tuintje en ook de brandende liefde geeft nog van katoen. Naast al die mooie planten beginnen er ook vingerhoedskruiden te bloeien. Er zijn witte en donkerroze. Nu loop ik door het hek en kijk naar rechts. Daar staat de indigofera heel mooi roze te bloeien.
Er zitten enkele bijen op, maar er zitten er nog veel meer op de bloeiende framboos ernaast. Zoem, zoem. Ik loop langs de Sebrights en daar op het hekje bloeit een oranje klimroos.
Daarnaast bloeien alweer verschillende vingerhoedskruiden naast elkaar.
Rechts staat de serre en… ze is niet meer leeg. We hebben er een heleboel tomaten, paprika, pepers, komkommers en meloen in geplant.
En vandaag heeft manlief de doos met zaadjes uit de garage gehaald. Hij heeft nog wat pompoenen, patissons, paprika’s en watermeloen gezaaid.
Ok, het is al wat laat, maar we zien wel of het nog wat wordt. Dat wordt dus wel weer veel water geven. Daarnaast heeft manlief ook verschillende soorten sla en bieslook in potten gezaaid. Die heb ik op het terras aan de achterdeur gezet.
Woensdag heb ik nochtans een hoekje in de moestuin vrijgemaakt, maar het is er zo droog dat het vast niets wordt als je er iets zaait, dus…
Misschien zaaien we er later nog wat radijsjes, wie weet?
Ik loop nu verder door de sierappellaan, links staan de rododendrons volop te bloeien in de struikenborder. Voor mij zie ik twee prachtige klimrozen : een oranje
en een gele gesteund door ijzeren pilonen.
Vrijdag begonnen ze open te komen, vandaag staan ze prachtig. Zo snel verandert alles!
Aan de rozenkolonade staan verschillende rozen : geel-oranje, dubbele roze,
enkele roze,
de donkerpaarse en nog een gele.
Het zijn stuk voor stuk prachtige exemplaren. Sommige met een heerlijk parfum, andere geurloos. En daar staat nog een hele mooie roos. Hij bloeit geel en heeft een groenrood blad.
Wat een fantastische plant! Maar je moet er wel de ruimte voor hebben, want hij spreidt zijn armen horizontaal uit.
Een hen met twee hanen loopt voorbij, ze gaan een beetje verder rondscharrelen. Een haan kraait, de wind blaast. Bomen en struiken gaan heen en weer.
De paw paw bloeit.
We hebben er drie en eigenlijk moesten het bomen worden, maar… toen gaven we een verjaardagsfeestje en … de volgende dag hadden de planten geen kop meer. Hoe jammer nu, maar niets aan te doen. Het zijn nu maar struikjes en ze doen het niet goed. Tot nu toe nog geen paw paw fruit gezien, misschien dit jaar maar ik betwijfel het.
Een beetje verder de Weigelia’s aan de takkenwal en als je een beetje dichterbij gaat kijken ontdek je nog een grootbloemige clematis,
goed verstopt achter de rest. Eigenlijk had het een kleinbloemige moeten zijn, maar ja, niet dus. Aan de andere kant van de takkenwal staat een kleinbloemige sering en een boerenjasmijn te bloeien.
Twee zoetgeurende struiken bijeen. Ik loop nog een beetje verder en zie dat ik de eerste uitgebloeide lupine moet gaan afsnijden voordat hun zaad kan rijpen. En daar loopt manlief met de spa nog enkele zaailingen door te stekken.
En terwijl de wind maar blijft blazen en de wolken voorbij drijven staan de planten te huilen, allemaal in overlevingsmodus. Waar blijft die regen toch? En dan nog te bedenken dat we gisteren in Walibi bijna weggespoeld zijn.
En nu hoor ik je denken : “Waar zit dat bezoek?”
Het bezoek kwam vrijdagavond. Toen ik met manlief het weiland inliep stond daar Mevrouw Damhert doodleuk van onze kleine appelaars te eten. De tweede stond in het weiland ernaast te kijken, duidelijk niet op haar gemak. En als je nu denkt dat Mevrouw Damhert bang was, vergeet het maar! Ik kon er op mijn gemak tot op vijf meter benaderen. Dichter zag ik zelf niet zitten, ik ga het ook niet zoeken. Dus nu is er ook geen twijfel wie de hosta’s opgegeten heeft.
Ik dacht die komt in de tuin via het hekken vooraan of via de composthoop. Dus begeleiden we haar richting Kjell zijn tuintje in de hoop dat ze daar over de draad zou springen. Manlief zei ga Kjell halen en doe ook het hekken open. Zo gezegd, zo gedaan. En daar stonden ze dan met twee naar Mevrouw Damhert te kijken. Mevrouw Damhert stond daar maar wat vertwijfeld, want over de draad sprong ze niet. Dan plots liep ze onze richting uit, vergat dat er daar een vijver ligt. Plons, in de kleine vijver van Kjell, helemaal nat. Dan probeerde ze nog over de takkenwal te springen, maar dat lukte niet en stormde ons voorbij richting oprit. En een beetje verder draaide ze zich nog om en bleef zo staan kijken van “En wat nu?”. Dan heb ik ze maar naar de oprit geleid. Door het hekken en weg was ze. De andere in het weiland, maakte nog wat blaffende geluiden: “He, waar ben je naartoe?” Uiteindelijk liep ze richting bos en verdween.
En de vijver van Kjell?
Tja, die is nu lek, er zit een grote scheur in op de zijkant.
Dus we weten weer wat te doen.
Zaterdag waren we dan de hele dag weg, het hekken vooraan gesloten. Veilig dus, dat dachten we althans. ’s Avonds zit Mevrouw Damhert toch weer in het weiland zeker, wat dacht je? Verdorie, ze komt dus niet langs het hekken en ook niet langs de composthoop. Maar hoe komt ze dan wel in de tuin? Maar nu zien manlief en zoonlief haar wel verdwijn via een gat in de draad.
Vandaag hetzelfde liedje. Ze staat er weer en … ik heb de kodak bij mij.
Dus hier kan je zien hoe ze naar buiten kruipt.
Dit gat moeten we zo snel mogelijk dicht maken.
Als we toch nog wat hosta’s willen overhouden, want dat is een echte lekkernij voor deze beesten. En ook de grote appelaar heeft eraan mogen geloven, aan de onderste takken is duidelijk geknabbeld.
Ik zit hier nu bij de appelaar en manlief is daar met een stuk draad. Met deze draad maakt hij het gat dicht. En nu maar afwachten wat er gebeurt, zal ze nog op bezoek komen of houdt ze het voor bekeken? Nu keer ik terug langs de moestuin. Daar zie ik nog een mooie roze roos vlak voor de vogelkooi met een heerlijke geur.
Zo nu naar binnen en nog wat nieuws van hier. Dat ene kuikentje dat we uit de broedmachine hadden ging helaas ook dood en een tweede raakte niet uit zijn ei. Maar ondertussen zijn er twee nieuwe kuikens geboren waarvan we er eentje hebben moeten helpen. En wat ook raar was, die kuikens zijn een dag te vroeg geboren, hoe kan dat nu. Bij dat ene kuikentje zat de eierdooier ook niet volledig in het kuiken, maar ze stellen het goed op het eerste gezicht, dus er is nog hoop. En er komt nog een derde ei open… wordt vervolgd.
Dat was het dan alweer,
ben je benieuwd hoe het verder gaat, kom dan zeker volgende keer weer
Groetjes
De Tuinvrouw