Woensdag 4 december 2019,
Dag beste lezers,
De dag begint weer met prachtig weer, een helderblauwe hemel met hier en daar wat nevel. Het is wel koud, het heeft gevroren en alles is weer mooi wit.
Ondertussen is de zon alweer van de partij. Dikke druppels vallen naar beneden, oplichtend als ze langs een zonnestraal passeren, met de paplaurier als donkere achtergrond. Het is best een mooi spektakel. Je ziet ze niet alleen vallen, maar je hoort ze ook vallen. Ik kijk en luister. Dat is pas genieten.
De tuin straalt zoveel rust uit, een onaantastbaar gevoel overvalt me. Wat is alles toch mooi, zo eenvoudig en mooi. Af en toe hoor ik een vogel, bladeren van de beuk komen los en dwarrelen naar beneden. De auto staat er bevroren bij, nu nog in de schaduw.
Gelukkig moet ik niet weg, dus geen ijs krabben vandaag zoals de vorige dagen! Op de veranda hebben zich deze nacht prachtige ijsbloemen gevormd.
Vorige week heeft de watermaatschappij een nieuwe meter en nieuwe kranen geplaatst in onze put vooraan. Dat heeft wel wat voeten in de aarde gehad. Het was nog een hele klus om het betonnen deksel van de put te krijgen. Ik heb daar niet bij geholpen, hoor. Dat was veel te zwaar, vraag maar aan man- en zoonlief! Maar goed het is in orde.
Dan volgde een nieuw probleem, deze keer van de internetaansluiting. Vervelend hoor als je bijna geen verbinding hebt en iedereen loopt te mopperen. Maar ook dit zal uiteindelijk wel goed komen. Ik heb er alle vertrouwen in! De ene dag erger je je rot en dan ben je als een kind zo blij als het weer werkt en kan je er alweer om lachen. Dus, don’t stress.
Ik sta hier in de schaduw mijn verhaal te schrijven en krijg het nu toch wel koud, tijd om een beetje verder te gaan…Welke kant zal ik kiezen? Nog even in de voortuin rondkijken? Goed. Op het gras liggen steeds meer bladeren, die knetteren onder mijn voeten.
De struikkamperfoelie staat nog steeds vol met bladeren terwijl zijn bloemknoppen al beginnen te zwellen. Hij maakt zich klaar voor een nieuw bloeiseizoen. De Choisseya staat nog vol witte bloemen, maar dit is niet normaal, hoor. dat is een voorjaarsbloeier. Tjonge, jonge toch, deze plant weet het ook niet goed meer! De Agapanthussen staan er maar triestig bij. Door al die drukte met ons internet hebben we ze vergeten afdekken.
Zo, nu loop ik achterom. De Vlaamse gaai landt in de eik, maar vliegt weg zodra hij mij ziet. De mol heeft ook weer eens zijn best gedaan. Je kan zo zijn spoor volgen. “Lieve mol blijf alsjeblieft van de krokussen. Dank bij voorbaat.” Ook hier liggen een heleboel bladeren, versierd met een laagje ijs. De vorm en de nerven worden eens extra in de verf gezet.
Enkele cyclamen proberen nog verwoed hun bloempjes boven het bladerdek te steken. De kikkerprins waakt over de lege, zinken potten. De Hosta’s zitten onder de grond.
Blaadjes dwarrelen naar beneden. In de verte het geraas van auto’s en voor mij het vrolijk gekwetter van de parkieten. Als je dat eens beter wil beluisteren kan je altijd naar het volgende filmpje gaan kijken :
Mijn eerste werk buiten deze morgen was alweer een nieuwe mezenbol hangen en het lege netje in de vuilbak gooien. Ja, er komt dan ook veel bezoek op af : kool-en pimpelmees, de heggemus, merels, de bonte specht, enz… Ze komen allemaal snoepen van deze lekkernij.
Maandagavond hebben wij restjes gegeten, vanmorgen is het de beurt van de kippen. Ik verdeel ze over de verschillende beesten. Zie me daar lopen met mijn rode regenlaarzen en rode pan in mijn handen. Eerst bij het Sebrightkoppeltje, dan bij Ferdinand, vervolgens bij de andere Sebrights en tenslotte bij de andere kippen in de vogelkooi. Zo de pan is nu helemaal leeg.
En dan ga ik overal de graantjes en vers drinkwater aanvullen.
Twee jonge parkietjes zitten gezellig te keuvelen op een steen. Ze vliegen op als ik binnenkom. Een extra grote pot met zaadjes in de schaal, want ik weet nog niet wanneer ik ze morgen ga voeren.
En dan is het de beurt aan de kippen achteraan. Zij krijgen wat korstjes brood en graantjes. Groen vinden ze genoeg in de tuin als ze straks op wandel gaan. Een eend pikt tevergeefs in de zwarte bak.
Ze wil een bad nemen, maar het water is in ijs veranderd. Wat een idee, met deze kou. Nog even geduld,lieve eend, wacht tot het ijs smelt.
De zon komt op en zet alles in een gouden gloed. Bevroren planten tekenen mooi af tegen een zonnige achtergrond.
De valkparkieten zitten naast elkaar op stok als ik langskom. Het vrouwtje kijkt me met een scheve kop aan.
Hé daar vliegt mijn maatje, hij kruist alweer mijn pad. Weet je nog wie dat is? Juist, het is het roodborstje. Het ijs ligt op de beukenhaag en ook de moestuin ziet helemaal wit. Ik kijk door de ramen in de haag naar het weiland erachter.
Oei, oei, oei mijn tenen krijgen het nu echt wel koud in mijn regenlaarzen… Schrijven lukt nog wel.
De zonnebloemen staan er verweesd bij.
De vogels hebben er de meeste zaadjes uitgepikt. Ook van de sierappels komen ze geregeld eten. Ze moeten toch van iets leven, nietwaar.
De vorm van de appelbomen komen prachtig uit nu ze bijna al hun bladeren hebben verloren. Terwijl de rups langzaam vooruit kruipt…
De border blinkt in felle kleuren. Een trosje gele rozen hangt naast de steeds roder kleurende bottels.
De hanen kraaien, de hennen scharrelen hier en daar wat rond of verstoppen zich onder de struiken. Onze zwarte tuinstoelen zijn nu wel heel erg versleten, maar de eenden vinden het nog leuk om er op te gaan zitten.
Ik loop nog even verder naar het achterste weiland. Het gras is nog wit, struiken werpen er brede schaduwstroken over. Verschillende bremstruiken vormen een groene wal, de takkenwal is aangevuld met wat snoeihout.
De beukenhaag is bronskleurig en zorgt voor wat structuur. Een vliegtuig verbreekt de stilte met zijn gezoem. Nog even wachten en dan is het weg. Alles is weer rustig.
De schaapjes grazen in de wei wat verderop. In de verte ziet de lucht helemaal wit. Het is alsof de zon het weiland daar in brand steekt.
Nu is het tijd om weer te keren. Een haan kijkt me nieuwsgierig aan…of is hij gewoon alert? Hij houdt trouw de wacht.
Dat was het dan alweer,
Warme groeten
De Tuinvrouw