Vrijdag 3 januari 2025,

Dag beste lezers,

De hemel licht op.

Donkere silhouetten tekenen zich af.

De nieuwe dag breekt aan.

Het nieuwe jaar is weer begonnen.

Het oude is voorbij.

Het was een bewogen jaar vol drama en verdriet, onrust en verandering.

Er was weinig, veel te weinig tijd om iets te schrijven. Ik laat het nu achter mij.

Vol nieuwe moed begin ik aan het nieuwe jaar.

Hoopvol, benieuwd wat er komen zal. Het zal waarschijnlijk niet gemakkelijk worden, maar ik bekijk het dag per dag.

Als ik naar buiten loop komt de koude lucht me tegemoet. Het heeft vannacht gevroren. Zou de winter nu toch gaan beginnen ?

Het gras kraakt onder mijn zwarte klompen.

Een haan kraait.

Een potje vogeleten wacht geduldig op een vogel die eens van zijn lekkernij komt proeven. Het boeit de vogels niet. Er hangt nog zoveel lekkers in de tuin. Zonnebloempitten op de voederplank, mezenbollen in houdertjes zonder netjes.

Ja, er is hier wel wat leven rond het huis. Mezen, heggemussen, roodborstjes, merels en een bonte specht vullen hier hun buikjes.

Lucy zit dikwijls achter het raam te miauwen naar de vogels. En als ze dan naar buiten mag inspecteert ze het eten. Van vogels op dat moment niet veel meer te zien. Daarna zet ze zich op de hoek van het terras te kijken, maar van de vogels blijft ze af.

In ons huis woont nu trouwens ook een parkiet in een kooitje.

Het is de vogel van papa en mama. Mama is vorig jaar overleden aan de gevolgen van een woningbrand en papa zit in kortverblijf tot hij een vaste plaats krijgt in een rusthuis. Ik kan het niet over mijn hart krijgen om de vogel buiten te steken bij de andere. Dat overleeft hij niet, zeker nu niet. Lucy heeft nu ook gezelschap als we niet thuis zijn en dat lukt wonderbaarlijk wel.

De rust, de stilte, de dag die op gang komt buiten brengen rust in mijn hoofd.

Die rust heb ik de laatste tijd heel erg gemist.

Ik neem me voor om weer meer tijd vrij te maken voor mijn blog. Al moet ik daar mijn momentjes voor stelen. Misschien zullen ze niet meer zo lang zijn, maar dan is dat maar zo. Een verhaal schrijven, kijken, voelen, ruiken houden me scherp.

Op die momenten voel ik dat ik leef. Ik hoop dan ook voor jullie, beste lezers, dat jullie ook zo een uitlaatklep hebben. Een moment om te verwerken en dingen te omarmen. En dat is niet gemakkelijk, maar dat is wel het leven.

Ik wens jullie hoop en liefde, verbondenheid en rust toe voor dit jaar. Een goede gezondheid en veel positiviteit.

Kijk om je heen, draag zorg voor elkaar en voor de natuur.

Gelukkig Nieuwjaar

Warme groeten

De Tuinvrouw