Zondag 5 september 2021,

Dag beste lezers,

Zondagavond, zittend in een blauwe tuinstoel geniet ik nog even na van ons weekend. De warme lucht heeft ons eindelijk bereikt, dus hebben we er geen gras over laten groeien.  We hebben gezellig samen met mijn ouders, schoonma en schoonzus gebarbecued. Heerlijk, toch ?!

Nu is iedereen naar huis en is alles opgeruimd. Zonet hoorden we dat er een luchtballon wat verderop werd klaargemaakt om de lucht in te gaan. En ja hoor, even later zien we hem hoog boven ons over de tuin vliegen.

De ballon is ondertussen verder … .

De parkieten kwetteren er vrolijk op los. Wat hebben ze vandaag weer allemaal te vertellen ? Dat zou ik toch echt wel eens willen weten. Roe koe, roe koe, roe koe zingt de duif op de schouw bij de buren. “Woef, woef, woef, ik ben er ook nog”  blaft een hond wat verderop. Een vliegtuigje vliegt ronkend over. In de verte hoor ik auto’s over de baan razen.

Dochterlief leest een boek en manlief bekijkt iets op de Ipad.

De takken van de bomen wiegen zachtjes heen en weer. Na nog een laatste week verlof is het gras flink gegroeid. De tuin leek wel een wildernis.  Ondertussen ben ik er deze week weer ingevlogen met de grasmachine. Stuk voor stuk, eerst achter ons huis, dan de voortuin. Vervolgens voor het tuinhuis, de schaduwtuin en tenslotte Kjell en Lucinde hun tuintjes. En dat … op verschillende dagen uiteraard. Bijna alles moest eraan geloven. Achteraan heb ik wat kleine bloemenweides met vrolijke, gele bloemetjes laten staan.

Manlief heeft zaterdagnamiddag paadjes gereden in het weiland. Zo kan de tuin er weer eventjes voort.

Hé, wat hoor ik daar ? Ah, daar vliegt een groene luchtballon van Madou.

Zou hij vertellen dat wij hier wonen aan de mensen daarboven ?

De lichtblauwe hemel strekt zich boven me uit. Dan sta ik op, neem de kodak en wandel de tuin in.

Een mooie, grote wilde peen bloeit in het gras naast de kersenboom. De sprinkhanen tjirpen in het gras “Het is feest, zing en dans. Geniet en wees blij dat je leeft!” .  “Fwiet, fwiet, fwiet,  tjiep, tjiep, tjeip  fluiten de vogels in de eik.

Onze mini barbecue staat nog af te koelen op het roze tuintafeltje.

Een grote pak gele bloemen bloeit achter ons huis.

En wat verderop onder de groene beuk bloeien de herfstcyclamen in verschillende tinten.

Een heerlijke avondlucht vult mijn neus. “Tjirp, tjirp, tjirp” gaat de grote sprinkhaan door. “Wat een zalige avond.”

Roze en paarse bloemen hangen aan de toppen van de Hibiscussen.

Ik baan me een weg naar de voortuin tussen het groen. Links voor mij bloeit een lichtroze Persicaria.

Amai, dat is wel een grote pak geworden !

Rechts van mij bloeien nog enkele zoetgeurende Phloxen.  De Colchicums zijn verdwenen. Vorig jaar stonden ze al boven in augustus. Vandaag zie ik er geen enkele. Hoe raar is dat ?

Ik wandel verder… . Hoe dichter ik bij de voortuin kom, hoe klaarder het wordt.

De Hosta’s hebben hun beste tijd gehad.

De paarse bloemen van Chelone obliqua geven de groene border vooraan nog wat kleur.

Eén trosje roze rozen en wat hemelsleutels steken boven de gesnoeide lavendelhaag uit.

Ik ga even zitten … luisteren naar de stilte. Ik kan de rust letterlijk voelen, de energie valt weg. Ik geniet van het moment, vogels en sprinkhanen die zingen. De zon zakt steeds verder weg. Hoog in de lucht vliegt een zilveren vogel.

Vrijdag- en zaterdagavond hebben man- en zoonlief de mottenval opgezet.

Veel meer dan wat witte lakens, een lege bak of doos, een aantal lege eierdozen,

een spaarlamp en een paar ultraviolette lampen die ze ergens in de tuin instaleren is het niet, hoor. En eens het opstaat is het wachten tot er motten op af komen. Dan gaan ze weer naar binnen en gaan we samen na een uur of twee eens kijken wat er geland is . Spannend.

De opstelling mag heel de nacht blijven staan en ’s morgens staan we dan nog eens vroeg op om nog eens te kijken. Afhankelijk van de plaats komen er andere soorten motten op af. Zo hebben ze al een 128-tal verschillende soorten gevangen. Gevangen is natuurlijk een groot woord, ik zou eerder opteren voor misleid. ’s morgens als de zon opkomt vliegen ze weer weg of verstoppen ze zich in de eierdozen.

Uiteindelijk zijn ze vrij om weer te vertrekken. De lampen worden uitgeschakeld en de doeken opgeruimd als ze droog en leeg zijn. De eierdozen blijven dikwijls nog een tijdje staan.

Helaas zitten er ook weer veel buxusmotten. Grrr … het is aan onze buxushaag rond de rozen te zien ! Deze zijn we nu toch nog aan het wegvangen. Jammer voor de beestjes, maar we moeten toch een keuze maken. Ik vrees alleen dat het al te laat is.

Een duif landt op de electriciteitsdraad vooraan. Ze begint zich schoon te maken. Af en toe kijkt ze op. Ze heeft alles in de gaten. Zou ze blijven zitten of vliegt ze zo weer weg. Ze twijfelt, het is best een mooi plaatsje om te overnachten. Of is het hier te druk en te open ?

Ik wandel over de oprit. Verdroogde bladeren knetteren onder mijn slippers. Tja, de herfst staat aan onze achterdeur. Daar kunnen we niet omheen.

Hosta’s en varens staan rustig onder de notelaar.

Ik draai me om en loop naar achteren. Nog eerst even naar boven kijken. Kleine vliegjes of mugjes dansen in groepjes in de lucht. Een libel vliegt over. Ons droog park staat vol met bloemen : paarse,

gele,

oranje, licht- en donkerroze tinten wisselen elkaar af.

De blauwe monnikspeper bloeit wat verderop.

Man – en dochterlief eten een pizza aan de houten tuintafel. Mijn nieuwe rode hoedje ligt op een ander tafeltje. Verdorie, het is een mooiere avond dan die van deze zomer. We hebben echt niet zo veel buiten kunnen eten. En net nu dat de school weer opnieuw is begonnen. Het is zo typisch, gelijk vroeger, een indian summer. We zitten weer in een heel ander ritme, maar mij hoor je niet klagen. Wat meer regelmaat kan ook geen kwaad !

Nu ga ik eerst een broodje smeren om buiten op te eten. Smakelijk.

Mmm, dat was lekker … . En dan ruimen we nu nog even alles buiten op en gaat de rest van de familie naar binnen. Ik blijf alleen achter en zet mijn wandeling verder. Voor het tuinhuis bloeien een paarse Geranium en een oranje Rudbeckia.

Naast het tuinhuis bloeit een pak fijne, witte bloemetjes.

De paardenkastanje is zwaar beladen met bolsters.

De rode klokjes hangen zij aan zij in een heuse haag. In de schaduwtuin bloeit nog een ander klokje.

Dan loop ik verder Kjell zijn tuintje in langs en tussen verschillende Hydrangea’s. Er zijn roze,

witte

en blauwe bloemen.

Die ene blauwe struik is enorm geworden. Hij is minstens even hoog als ik of misschien nog wel wat hoger.

Rond het kleine vijvertje bloeien de asters die veel bezoek krijgen van atalanta’s.

Ik zie er wel vijf tegelijk.

Heel ver in zoonlief zijn tuintje geraak ik niet dus draai ik me om en loop dochterlief haar tuintje in.

De Salvia “Amistad” staat boven mijn hoofd te bloeien.

Zou je geloven dat ik het eerst niet had gezien ! Maar ja, hij is de moeite waard hoor. Verderop bloeien nog wat gele bloemetjes en wat asters.

Dan maar weer verder … . Ik open het hek en daar zie ik rechts ons kleurigste park dit jaar.

Dahlia’ in verschillende kleuren vechten om de meeste aandacht

omringd door de kruipende oost-indische kers in verschillende kleuren. Vol verwondering loop ik er rond.

Prachtig is het gewoon. Dankbaar dat ik dit mag aanschouwen.

De avond valt. Manlief komt me tegemoet.

“Kom je naar binnen ? vraagt hij. “Ja, waarom niet, het is mooi geweest vandaag en morgen moeten we weer werken.”

Ik draai me om en samen wandelen we naar binnen.

Warme groeten

De Tuinvrouw