Woensdag 24 maart 2021,

Dag beste lezers,

Alweer zo een mooie, zonnige start van de dag om van te genieten. En wat is het al warm in de zon.

Manlief is weer aan het schilderen. Na twee lagen primer is het tijd om de echte kleur op de de deuren en rond de ramen aan te brengen.

Ik heb ze gekozen. De meningen zijn verdeeld. “Wat mooi” zegt dochterlief. “Meen je dat nu, mama” zegt zoonlief. “Maar natuurlijk” zeg ik dan.

De vogels geven een prachtig concert. Ik hoor ze overal rond mij : voor, achter, links en rechts. Ze overstemmen het gekwetter van de parkieten. De Magnolia maakt zich klaar om helemaal te gaan bloeien.

Ik doe eerst even mijn trui uit, krijg het te warm. Zo nu kan ik op mijn gemak mijn wandeling verder zetten.

De Forsythia’s staan nu helemaal open.

Zoonlief is vooraan een bureaustoel uiteen aan het vijzen. Tegenwoordig moet dat voor het containerpark, hé. Alles netjes sorteren.

Ik loop rond het huis tot aan de ribesstruik.

Een citroentje vliegt langs en landt op één van de bloemen. Onder de Ribes staat een witte Hyacint te geuren. Dan vliegt het citroentje op en fladdert richting voortuin. Ik loop verder.

De speciale rode Helleborus kijkt me lachend aan.

Naast het tuinhuis bloeit een blauwe Primula

en een paarse Primula.

De laatste heeft bijna dezelfde kleur van de deuren van het tuinhuis. Het geurt of liever het stinkt hier naar verf. Maar dat zal wel beter worden eens de verf droog is.

Op ons terras ligt nog een beetje wit zand … je kan blijven vegen tot elk gaatje gevuld is. We gaan dus nog even door voor we alles terug zetten.

Deze morgen heb ik de kipjes verwend met restjes van de laatste dagen tot grote ergernis van manlief. We smijten te veel weg. Tja, dat heb je met een vrouw die graag kookt. Maar als je al twee dagen hetzelfde gegeten hebt mogen de kippen de rest hebben van mij. Het was toch niet meer genoeg. De kipjes waren in ieder geval heel tevreden met de hapje!

De Viburnum achter Lucy’s huisje bloeit uitbundig.

Maja de bij verkent al zijn bloemen. Ze is precies een beetje kieskeurig.

Het violenveld schittert nog steeds met al zijn mooie kleuren.

En zondag … was het dan eindelijk zo ver. De erwten en ajuinen werden geplant, de wortels en lange radijzen gezaaid. We hebben nog een paar rekken voor de erwten moeten bijzetten.

In zo een doosje zitten er best veel en ik wou ze allemaal planten.

Een deel van de serre hebben we zaterdag eens onder water gezet. Zondag heeft manlief er dan nog wat slaatjes en kervel gezaaid. Aan de achterdeur staan nog drie aardbeienplantjes af te harden en te wachten tot ik ze plant.

Deze week heeft manlief nog een verhoogde bak gemaakt met restjes planken van het terras.

We moeten hem enkel nog opvullen en inzaaien. Straks kom ik hier nog eens langs met een gieter om de wortelen en radijzen water te geven.

Maar eerst ga ik verder de tuin in. De wolfsmelk buigt zijn geelgroene bloemknoppen zedig naar beneden voor hij ze straks naar de hemel zal opheffen.

Hij verspreidt een typische wolfmelksgeur. De blaadjes van de sierappels lopen steeds verder uit.

Links en rechts, hoog en laag zie ik bloeiende wilgenkatjes. En als ik wat dichterbij kom zie ik een heleboel bijen druk in de weer.

Steeds meer grote, lichtroze bloemen sieren de amandelbomen. Aan de topjes van de kornoeljes beginnen de bladknoppen te zwellen. Weldra zullen hun prachtige takken verstopt worden onder een bladerdek. Achter de takkenwal verschijnt de gele kleur van een Forsythia. De sleedoorn draagt steeds meer fijne witte bloemetjes.

En onder de oude perelaar komen steeds meer paaslelies open.

Dan sprint er plots een konijn door de tuin. Paniek, alom…

Een citroentje fladdert rustig over het weiland. Paaslelies met gele harten

en paaslelies met oranje harten

vrolijken me op.

De koolmees zit in de oude perelaar. De vogelhuisjes worden veroverd. Daarnet was de koolmees aan het strijden met een pimpelmees om het huisje aan de rozenpergola.

Zo zie je maar, het leven is een strijd, ook voor de vogels. Er hangen blijkbaar nog niet genoeg huisjes in de tuin. Dat is goed om weten, volgend jaar kopen we weer een deel nieuwe.

Uit het bos klinkt het vrolijke “Suskewietlied”. De vink is terug verschenen in de tuin. Dat is al een tijdje geleden.

Achteraan, voor de bosrand steken de witte bloemetjes van een wilde kerselaar mooi af tegen de donkere bosrand. Laag bij de grond verschijnen de eerste bladeren van de Helleborussen. Laat ze maar flink groeien zodat we volgend jaar nog meer bloemen hebben. Ik kijk er alvast naar uit.  Daarnaast verschijnen ook de bladeren van het fluitekruid.

Dat laatste heeft zich weer flink uitgezaaid en krijgt straks weer mooie bloemen. In de hoek staat het speenkruid prachtig te bloeien naast de Helleborussen.

Ik wandel weer weg van het bos.

Een klein paars tapijtje van krokussen bloeit nog uitbundig.

De andere krokussen zijn grotendeels opgegeten door konijnen vermoed ik.

Een enkele kievietsbloem hangt nog zedig naar beneden.

Hij staat nog niet open. Vorig weekend heb ik met gesloten ogen en positieve energie heel vriendelijk aan de natuur gevraagd om deze bloem te sparen. “Laat ze alsjeblieft open komen en zich uitzaaien, dan zijn er volgend jaar meer om op te eten”. Zo werkt dat toch in de natuur. Het zijn enkel de mensen die dat nog niet echt door hebben ! Tot nu toe dus … staat ie er nog.

Uit het kippenhok klinkt gekakel, de kippen leggen een ei. Dan ga ik weer richting huis, genietend van de lentezon.

Na de middag waait er een licht windje door mijn haren. Het wordt maar liefst 16°graden Celsius als ik de thermometer in de auto mag geloven. Vliegtuigstrepen doorkruisen de hemel.

Hier en daar verschijnen wolkjes. Meneer en Mevrouw Koolmees landen in een wilg achter mij. Een beetje verderop hangen Meneer en Mevrouw Pimpelmees in de struiken op zoek naar wat insecten of nestmateriaal.  Rechtsboven hangt de maan in de lucht, linksboven straalt de zon in mijn gezicht. De wind beweegt de bomen en struik. Ik blijf me erover verwonderen dat je hem wel kan voelen, maar toch niet kan zien. Dat is toch raar, vind je niet ?

Ik zit hier op mijn bankje onder de linde met de kodak naast me, met schriftje en balpen in de hand. Daarnet zijn manlief en ik naar het containerpark gereden met ons afval. Dat zijn we nu toch weer kwijt. De rieten zeteltjes zijn voorgoed verleden tijd. Maar bomma en pepe zitten voor eeuwig in mijn hart. Vooral mijn bomma, dat was mijn soulmate en die kan ik soms nog voelen. Op yogakamp, als mijn hoofd leeg is, kom ik ze nog wel eens tegen. Het is niet zozeer dat ik haar kan zien of zo … ik voel gewoon een warme energie, een soort verbinding.

Nu geniet ik vooral van het moment … alleen op het bankje. Eventjes rust, tijd voor mezelf. Daar heb ik echt nood aan de laatste tijd. Vorige nacht heb ik voor het eerst sinds lange tijd een hele nacht doorgeslapen. Ik was dan ook erg moe en het heeft deugd gedaan ! Door veel gepieker en al dat negatieve nieuws dat manlief ten gepaste tijden over mij kiepert kon ik de laatste tijd moeilijk in slaap komen.

Gelukkig heb ik goede collega’s en zit de sfeer op het werk ook goed zodat ik me daar op zijn minst kan ontspannen. Ik doe mijn werk ook echt graag. Daar ben ik dan ook heel dankbaar voor.

Het wordt wat frisjes op het bankje dus neem ik de kodak en ga wat verder. Een groepje paaslelies verschijnen naast de krokussen boven de grond.

Dit groepje komt ieder jaar opnieuw boven en wordt steeds groter. Ik wandel langs het kleine pampasgras en de Forsythia, de witte Chaenomelis en het grote pampasgras zo de pergola in. De klimrozen en de kamperfoelie staan al in blad. Verderop bloeit de lichtgele Forsythia in de border links van mij. Het roodborstjeshuisje is nog leeg, maar ik vraag me af of het daar wel goed hangt. De groene bladeren van de daglelies verschijnen ook weer boven de grond. Zo plots, dat had ik niet gezien. Het is nu echt tijd om de pluimen van de Miscanthussen af te snijden. Ze lijken nergens meer op!

Dan ga ik nog even opwarmen in de serre. Het is hier nu wel wat vochtig, maar toch lekker warm. Hier en daar zie ik piepkleine zaailingen bovenkomen in het stukje dat ik voordien gezaaid heb. Raar ik had ze nog niet verwacht, maar manlief wel, dus … zo veel te beter. Kijk daar word ik nu weer gelukkig van. Ons eten groeit hier gewoon in de serre. Ik koop natuurlijk nog wel veel dingen in de winkel, maar al dat we zelf verbouwen is toch zoveel lekkerder en vrij van vergif, denk ik zo.

Ondertussen komt manlief eraan. “De regels zijn weer verstrengd” mort hij, “Nu kan ik weer niet meer naar de kapper en mijn haar wordt te lang”. Tja, dat zal dan weer een werkje voor zoonlief met de tondeuze worden. “Geen paniek, we lossen het wel op”, zeg ik. De kappers zullen nog wel meer vloeken na al die investeringen die ze net weer hebben gedaan.

Het zal ook geen leuke paasvakantie worden, een reisje zit er alweer niet in. Het is wat het is … . Ik neem toch een weekje verlof want ik voel dat het nodig is. Ik ben moe. We verzinnen wel wat om ons bezig te houden, desnoods met een goed boek, een puzzel, een gezelschapsspel, wat in de tuin werken of een wandeling. Lekker koken.

Nog even door zoonlief zijn tuintje waar nog vele krokussen staan te bloeien.

De deur van zijn huisje is ondertussen weer dicht … . Daarnet was hij nog bezig met stopcontacten en een lantaarntje ophangen.

Nu zit hij op zijn kamer te studeren voor zijn examen van vrijdag. Ik hoop dat het zal lukken voor hem. De scholen gaan weer sluiten, er komt opstand van ontevreden leerkrachten. Wat een rare tijd is het toch en wat moet er van ons kinderen worden … . Hebben ze het al niet moeilijk genoeg met al die online lessen. Het worden er met de dag minder … . Dochterlief kijkt echt uit naar de paasvakantie, eindelijk wat rust, want zij is ook erg moe.

Ik loop verder langs de rode Chaenomelis, neem mijn paarse trui van de tuintafel en ga naar binnen.

Rond 18 uur legen manlief en dochterlief de aanhangwagen. Hij ligt nog vol compost, die we naar de moestuin brengen. De gele kleur van de Forsythia licht nog extra op nu het wat donkerder wordt. Een beetje voor zeven uur zijn we klaar en ga ik nog speciale croques maken met pesto, gebakken kip en gemalen kaas.

Zo dat was het dan voor vandaag. Ik hoop dat jullie de moed niet verliezen en creatief met jullie tijd omgaan.

Probeer niet altijd de negatieve kant van het verhaal te zien, maar denk ook eens aan de positieve ook al is dat niet gemakkelijk. Probeer niet te veel te piekeren, dat probeer ik ook. Ik weet dat het niet gemakkelijk is, hoor.

Veel warme tuingroeten

De Tuinvrouw