Vrijdag 8 november 2019,
Dag beste lezers,
Het is alweer vrijdag en het is prachtig weer. Deze morgen heb ik weer voor de eerste keer wat ijs van de ramen van mijn auto gekrabd. Het had lichtjes gevroren aan de grond. Een blauwe lucht en veel zon en een fris windje. Gevoelstemperatuur fris tot kouder… Onderweg naar en van mijn werk kan ik echt genieten van alle mooie herfstkleuren. Ook in onze tuin is het herfstpalet uitgespreid.
Nu bloeien ook de witte herfstcrocussen.
Het is er helaas niet meer van gekomen om nieuwe bloembollen te kopen en in de grond te steken, dat zal voor volgend jaar zijn. Het gras in de schaduwtuin ligt vol met verdroogde bladeren van de wilde en tamme kastanje, de beuk en de esdoorn.
Een hommel ontwijkt mij al zoemend. Hé, kijk een beetje uit! Een chrysant ligt plat te bloeien.
De parkieten zitten vrolijk te kwetteren en vliegen heen en weer in hun best wel grote volière.
Zoonlief heeft nog wat decoratie aan zijn huisje aangebracht. De blauwe bloemen zijn nu met elkaar verbonden door groene stengels gemaakt uit duimspijkers en worden bezocht door donkerblauwe vlinders.
Terwijl de bomen en struiken hun bladeren verliezen komen hun vormen weer duidelijk te voorschijn. Ze maken zich klaar voor de komende winter. Je kan de vogels weer veel beter zien zitten. Je ziet ze verspringen van tak naar tak in de struiken. De Dahlia’s hangen er maar triestig bij. In de verte hoor ik het geluid van een kettingzaag. Dan kijk ik naar rechts. En ja, hoor, ze zijn liggen er weer de twee meisjes op het weiland hiernaast. Ze zijn hier al heel de week. En kijk er ligt nog een derde naast!
Het is een hele donkere. Is het nu een mannetje of een vrouwtje, ik zie geen gewei. Het donkere damhert vertrouwt het niet helemaal, het staat recht en loopt naar de andere kant van de weide.
Vervolgens keert het weer en staat mij wantrouwend aan te kijken. En de meisjes grazen rustig verder alsof er niets aan de hand is. Een beetje verontrustend vind ik het, ze zouden wel een beetje meer schrik mogen hebben, maar ze zijn wel heel de tijd op hun goede. Hun oren draaien van links naar rechts.
Nu ga ik eerst eens de kippen achteraan eten geven en buiten laten.
Zoals gewoonlijk zijn ze blij om mij te zien. Als ik weer naar buiten kom liggen de twee meisjes op hun buik gras te eten. De donkere heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om weer in het bos te verdwijnen.
Verschillende vliegtuigjes vliegen over. Het gepiep van de eenden, die al heen en weer schuddend met hun kop hun babbeltje doen. De kippen verspreiden zich over de tuin, genietend van het groene gras en al het lekkers dat er in leeft. Deze week is er wat raars gebeurd in het hok. Plots lag er één van de jonge hennen dood in het hok. Dochterlief had haar gevonden en zag er op het eerste zicht niets aan. Maar bij nader inzien had ze allemaal bloed aan haar vleugels bovenaan. Net alsof er aan geknaagd was. Welk beest doet nu zoiets? Bij nog twee van die jonge hennen die op de grond slapen, ook bloed aan de vleugels. Ik maak me er een beetje zorgen over. We zetten ze nu elke dag omhoog om te slapen. Maar er is er nog ene echt slecht aan toe. Vandaag zegt manlief dat die jonge hanen op die hennen springen met veel te veel tegelijk. Oei, dat is niet goed. Is dat dan echt de oorzaak? Dat zullen we dan toch dringend moeten bekijken. Dat kan toch zo niet verder. Och arme, die lieve kippetjes toch!
Ik loop dus weer de tuin in. Aan de ene kant steken de pluimen van het pampasgras mooi af tegen de blauwe hemel.
Een beetje verder vlammen de rozenbottels rood op tussen brem en eik.
De haantjes zitten weer onder de oude perelaar. De wind speelt een spel met de blaadjes aan de bomen. Onze eerste kerstboom, die we hier achteraan geplant hebben wordt al best groot.
Ik loop verder langs de rand van onze tuin die aan het bos grenst. Hier zitten nog een heleboel kippen in de grond te scharrelen, meer dan ik verwacht had.
Dan loop ik weer verder richting kippenhok. Ik kom nog langs een speciale kornoelje met een mooi blad.
Zo bereik ik weer het kippenhok. Aan de achterkant heb ik de roos een heel deel teruggezet. Eigenlijk zou ze helemaal af moeten, zodat ze weer opnieuw kan uitschieten. Maar het is dubbel, ze dienen ook om de kippen te beschermen tegen roofvogels en ander gevaar. Dus heb ik wijselijk nog een deel laten staan…
2-roos-kippenhok-1024×683.jpg” alt=”” width=”1024″ height=”683″ />
Oei,oei,oei, Black and White heeft weer eens een eend uitgedaagd. Hoe is het toch mogelijk. Het wordt nog eens zijn dood. Maar hij heeft geluk, de eend bedenkt zich en vliegt plots op, over Allée de Pommettes. Ze landt aan de andere kant en komt dan al waggelend door het gras terug. Black and White heeft het gezien en maakt zich snel uit de voeten. Ze waggelt dan maar verder de tuin in al kwebbelend met haar zusters. De bruine eend is alleen op stap, de blauwe eend is zich aan het wassen.
Ik wandel langs de mooie, pluizige pluimen van de Miscanthus,
door Allée de Pommettes richting huis. Nog even de parkieten eten geven. Het is tijd, ze zitten al van de grond te eten. Dan even de andere kippen bekijken : Ferdinand zit hoog en droog op een stok. Zijn vrouwtje zit nog altijd op niets te broeden. De zilversebrights houden elkaar warm. Meneer ziet een beetje gras wel zitten, dus pluk ik er wat en maak hem gelukkig. Zo eenvoudig kan het zijn!
Dan ga ik nog eens een kijkje nemen in de voortuin. Daar staat de choissya volledig te bloeien en hij is ook weer uitgelopen. Komt dat wel goed met de komende nachtvorst? De Hosta’s aan de treurwilg zijn mooi verkleurd.
Kjell zijn houten beesten staan er nog steeds statig bij, maar zijn voederhuisje voor de eekhoorn hangt er nog eenzaam. Het wordt tot nu toe niet bezocht, alhoewel ik de eekhoorn regelmatig zie.
En tenslotte nog een foto van mijn maatje, die mij steeds gezelschap houdt als ik in de tuin ben.
In de tuin ben ik nooit alleen en voel ik me vrij!
Dat was het voor deze keer.
Warme groeten
De Tuinvrouw