Donderdag 21 maart 2019
Dag beste lezers,
Het is vandaag een grijze dag, de zon geraakt er niet door…
Ik kom maar traag op gang, rustig ontbijten, douchen, boodschappenlijstje maken en dan naar de markt en de winkel. Het is dan al een stuk in de namiddag als ik de tuin in ga om de beesten te verzorgen. Het eerste wat ik zie als ik buitenkom is een zwarte flits doorheen het gras. Een vogel denk ik eerst nog, maar nee, het is de eekhoorn, die een beetje verder de paardenkastanje in sprint. Hup, hup, langs de stam snel naar boven, van tak naar tak, springend. Wat is hij toch klein, roodbruin en lenig. En niet te vergeten, razendsnel. Ik volg hem met mijn ogen, zie nog net zijn pluimstaart naast de boomstam. Dan komt Blue doodleuk naar mij toe gewandeld. Hij komt kijken wat de pot schaft: restjes appelmoes en fricandon en een beetje pasta met saus.”Mmm, lekker”: denkt hij. “Laat maar komen”. Ondertussen is mijn aandacht afgeleid en zie ik de eekhoorn niet meer zitten, waar ik ook kijk in de boom. Ik loop dan maar door en laat Ferdinand en Smekkertje buiten. Dat moet je hun geen twee keer zeggen, ze gaan gezellig wandelen in dochterlief haar tuintje.
Ook Meneer en Mevrouw Doornik mogen naar buiten. Blue denkt nog steeds dat hij Mevrouw kan verleiden, maar dat wordt weer niets.
De Sebrights blijven gezellig binnen. Vorig weekend hebben we de hanen moeten scheiden, de grote vriendschap was voorbij. Daar was ik al bang voor! De zilversebright haan zag er nog al uit : zijn kam helemaal in het bloed, een pik in zijn ene oog en zijn veren helemaal onder de smurrie. Ik heb dan snel een reddingsactie opgezet : de haan uit het hok gehaald, een lauwwarm badje, dan goed afgedroogd en met de haardroger een beetje warm geblazen, een beetje bloem op zijn kam. En daar zat ik dan weer op de grond met een haan op schoot tot hij wat kalm werd. En kijk we hebben hem dan maar bij Fluffy gestoken en hij stelde hem al. Zo dat is dan ook weer in kannen en kruiken. Blue hoeft nu niet meer te gaan kijken of ze veilig in haar hokje zit, maar nu moet hij wel zijn eten ergens anders gaan zoeken. Ik zet nu een potje voor hem buiten.
Nu is het tijd om de kippen achteraan buiten te laten. Zij krijgen het grootste deel van de restjes, graantjes zijn voor later. Eerst wat eten en dan het weiland weer gaan verkennen. Een groep kippen trekt naar de grote perelaar achteraan om daar gezellig wat rond te scharrelen. Er staan steeds meer paaslelies te bloeien,
maar er is een plek die nog leeg is, daar moeten we in het najaar nog eens wat bollen in de grond steken. Alleen is dat niet zo makkelijk, want dan weet je niet meer exact waar de anderen stonden.
Nu het zo grijs is vallen de kleuren van de bloeiende struiken extra op : geel van de forsythia’s
verspreid over de hele tuin en de Mahonia, die wordt bezocht door een dikke hommel. Ik noem hem een pamperbij vanwege zijn witte achterwerk.
De Magnolia’s staan nu toch prachtig te bloeien, vooral deze van de buren.
Her en der staan Hyacinten heerlijk te geuren
en ook de keizerskroon komt bijna open.
De Prunus heeft afgezien van de storm. Vorig weekend hebben we er nog een tak uitgezaagd die aan het inscheuren was. En dan nog wat hakselen en de tuin verder opruimen. En zo blijven we vrolijk bezig.
Zondag was het dan weer tijd om de patatjes en erwten te planten. Eerst werd nog de haag geschoren door manlief…
Er was toen nog erg veel wind, best wel lastig. Gelukkig is de wind maandag gaan liggen, oef een verademing.
Helaas hebben we ook twee dode konijnen gevonden in de tuin.
Eentje lag bij de draad rond de moestuin en een ander lag een beetje verder. Maar geen paniek , als je ’s morgens buiten komt zie je ze overal wegsprinten, dus … er zijn er nog meer dan genoeg. Deze konijnen hadden gewoon pech!
Blue heeft weer gezelschap, nu van een bruin-gele hen. Hij is best wel populair. De eenzame haan is op stap met een grijze hen, dat is weer eens iets anders. Het is hem van harte gegund!
In de struikenborder staat de sleedoorn te bloeien.
Aha, de andere kippen hebben mij gezien en komen me tegemoet. “Is het nog geen tijd voor graantjes?”, vragen ze. Ik loop met hen mee naar hun hok, blijf even staan bij de jongste amandelboom, die volop staat te bloeien. In de els zitten twee staartmezen. De kippen staan nu rond mij : “Gaat er nog wat van komen?” Dan pikken ze maar wat gras en scharten ze wat tussen de rozen. Alleen Pluisje blijft aan mijn voeten staan. Dan maar verder. Oei, de deur van het kippenhok is dicht, even opendoen. Dan loop ik naar de graantjeston en hoor “plets”. Een warm versgelegd ei spat op de grond uiteen. Verdorie, daar zit boven op de plank een zwarte hen. Wat zit die daar nu toch te doen?! Daar moet je geen eieren leggen, dom kieken. Hoe moet ik ze dat nu weer af leren? Gritt zal hier ook niet helpen, denk ik dan maar.
Ik geef de kippen eten, zo dan kunnen die ook weer verder. Dan loop ik nog eens naar het achterste deel van het weiland. Hier staat alweer een mooie Forsythia en een witte Chaenomelis te bloeien.
Op de grond staat ook een groepje speciale Narcissen te bloeien midden in het gras.
Overal rondom mij hoor ik vogels en kippen. Het is raar, maar als ik mij focus op de vogels hoor ik veel minder de auto’s en omgekeerd. Dit heb ik ook al ondervonden op het werk. Ik kan mijn aandacht dus echt bewust sturen. Het is direct een heel andere beleving! Moet je zeker ook een keer proberen. Ook door eens laag te gaan zitten ziet de tuin er helemaal anders uit…
De kippen onder de perelaar zijn ondertussen verdwenen. Uit het bos klinkt de roep van de buizerd. De lucht is grijs, maar hier en daar verschijnt een streepje blauw, de bomen kaal en bruin, de paaslelies geel. Hier en daar staan een paar groepjes Brem, nu nog groen, maar binnenkort… . Het bos ziet er verlaten uit.
Bomen liggen ontheemd op de grond, anderen zoeken steun bij elkaar. Enkelen staan nog recht, het is een waar slagveld. Dan hoor ik weer de buizerd.
Nog even op de toren kruipen, eens kijken of er nog iets bijzonders te zien is. En nee, geen herten en reeën te zien. Het zal voor een andere keer zijn.
Dan maar weer naar binnen… Op de terugweg kom in langs de zalmroze Chaenomelis.
Vorig weekend heb ik de eerste vleermuis gezien, ze zijn weer wakker geworden!
Kjell heeft een nieuwe hamster, die kan je zien op zijn youtube filmpje. Het is een mooie en een lieve!
De kuikens worden steeds groter, we hebben ondertussen de broedplaat weggenomen omdat ze die niet meer nodig hebben. Ze houden er nog steeds niet van als het donker is en ze moeten slapen. Ze zitten dan luid te piepen tot ze in slaap vallen.
De zilversebright haan is volledig aan het herstellen, ook zijn oog is beter.
En dan nog een laatste droevig nieuwtje. Man- en dochterlief hebben de bosuil dood aangetroffen op de baan. Hij bleek echter niet aangereden te zijn door een auto, maar er was een gat in zijn buik gegeten. Dochterlief zag nog net iets weglopen. Het zal vast de vos zijn. Overvallen op een paaltje in het donker, wie zal het zeggen? Natuur kan best hard zijn. Eten en gegeten worden, dat is het leven daarbuiten. Zo hiermee sluit ik af.
Vele groetjes
De Tuinvrouw