woensdag 23 januari 2019
Dag beste lezers,
Het begon allemaal op dinsdag tussen zeven en acht uur ’s morgens toen de eerste sneeuw begon te vallen. Fijne vlokjes dwarrelden naar beneden. Gelukkig was er voldoende gestrooid, zodat ik veilig thuis kwam. De dooi is die dag niet ingetreden, dus lag er een dun laagje sneeuw in het gras. Ik liet dan ook mijn sporen na toen ik naar de kippen ging. En toen … werd het spannend. Er gingen buien komen tijdens de nacht, maar gingen ze ook” hier” vallen?
En ja hoor, ze zijn hier wel degelijk gevallen met als resultaat: acht centimeter sneeuw! Hoera, voor wie thuis kon blijven en ervan kon genieten, pech voor degene die er door moesten om te gaan werken of naar school.
Eerlijk gezegd en gezwegen, ik zag het ook niet zitten om er met de auto door te rijden. Dus ben ik deze morgen met Lucinde te voet naar school gewandeld. OK, om zeven uur was het nog koud en donker (of toch niet zo met die sneeuw), maar eens je aan het stappen bent, heb je al vlug warm. Goed voor de conditie en om het hoofd leeg te maken, een gezellige babbel met de dochter en ook nog eens goed voor het milieu. Op en top een win-win situatie. Na een uur en twintig minuten stappen op tijd aan de school aangekomen, dochter naar binnen en ik nog even naar de bakker. Dan op het gemak terug naar huis en genieten van het mooie landschap. Moet je echt ook eens doen als je er de kans voor hebt!
Een beetje voor tien uur ben ik terug thuis.
Daar is de oprit al sneeuwvrij gemaakt voor manlief, die reeds naar zijn werk is vertrokken. Nu heb ik wel wat dorst en ik zweet me te pletter. Ik ga naar binnen een lekkere, verse chocomelk maken met pure fondant-chocolade en een beetje kaneel. Mmm, lekker.
En dan ga ik de tuin in met het fototoestel voor een nieuwe blog.
Dit mag toch zeker niet ontbreken! Ondertussen is het al een beetje beginnen dooien. Sneeuw dwarrelt van de takken van de bomen, beetje bij beetje naar beneden. Ook de zon komt even piepen. Mijn sporen van gisteren zijn bijna niet meer te zien. De sneeuw bedekt het gras op het weiland en doet me een beetje denken aan een witte woestijn. Stuiken en bomen zijn bedekt met een laagje sneeuw.
Sommige buigen echt door onder het gewicht van de sneeuw.
Als ik naar de grond kijk zie ik dat hier dieren langs gekomen zijn, zouden het sporen van een ree of damhert kunnen zijn?
Ik zet de deur van het hok van Blue open. Die blijft rustig op zijn stok zitten en denkt vast: “Brr, sneeuw, veel te koud, ik blijf lekker binnen!”. Ik loop verder,
een beetje verder ligt een enorme molshoop bovenop de sneeuw, verder geen spoor. Die mol is vast snel de grond weer ingedoken. Nu het hok achteraan openzetten. De eenden komen nieuwsgierig eens naar buiten, maar ze lopen niet ver.
Eerst wat maïs eten in het hok, samen met de kippen. Na een tijdje komen ook enkele kippen naar buiten, de dappersten van de groep. Ze eten of drinken een beetje van de sneeuw. Een haan begint te kraaien van op de takkenwal, een andere haan in het hok antwoordt. Ze wisselen elkaar zo een tijdje af.
Daar komt de zon weer even piepen van achter de wolken. Laten we hopen dat de zon nog een deel overlaat van de sneeuw, want Kjell wil straks nog een iglo bouwen en filmen voor zijn Youtube kanaal. Ga gerust eens kijken bij Kjell Naessens, hij maakt mooie filmpjes!
Ik sta nog steeds bij de kippen, ze kijken me verbaasd aan. De ene kip begint zich te wassen, de andere eet sneeuw. Een haan bekijkt me argwanend aan en schudt zijn kop.
De takken van de roos rond het kippenhok vormen precies een octopus, ze zijn zwaar beladen met sneeuw.
Er valt weer wat sneeuw uit de struiken, de sneeuwt kraakt onder mijn rode regenlaarzen. Die vallen vandaag extra op. De sneeuw kleurt wit, blauw en grijs onder invloed van zon en schaduw. Prachtig vind ik dat! Heel de natuur straalt zo een immense rust uit, ik ben blij dat ik dat zo bewust kan en mag beleven. Alles is stil, alles is mooi, het ziet er allemaal zo puur en zo onschuldig uit.
Die ene sneeuwvakantie, zoals ik vroeger met mijn ouders naar Oostenrijk ging, zit er voor ons niet in. Maar dat hoeft ook niet, de sneeuw is immers naar ons toe gekomen. En ik geniet er ten volle van: een mooie wandeling en de kinderen beleven een prachtige tijd, want het is woensdag. Meer hoeft dat echt niet te zijn. Ik hoop dat jullie er ook van kunnen genieten, al is dat enkel in jullie middagpauze. Trek je jas, muts, sjaal en handschoenen aan en ga naar buiten.
Nu ga ik op mijn gemak naar binnen want mijn voeten krijgen het koud. Ik loop langs de Sedums, die zijn bedekt met een dik pak sneeuw. Het zijn net pomponnetjes, kijk zelf maar.
Als ik binnen ben en naar buiten kijk zie ik de vogeltjes rond de mezenbol. Eerst zitten er twee pimpelmezen op en zit het roodborstje geduldig op de rieten stoel zijn beurt af te wachten. De pimpelmezen worden weggejaagd door een koolmees.
En dan zit er niemand meer op. Mijn maatje gaat op het schaaltje zitten onder een bol en pikt de restjes op die de mezen hebben achtergelaten. Daarna komt er weer een vinkje van de bollen snoepen. De vogels zijn reuzeblij met deze voedselbar nu het zo koud is en er niet veel eten te vinden is. Het is dan ook de hele dag door een” va et viens “van vogels in de tuin.
Zo dat was het alweer.
Ik hoop dat jullie ervan genieten .
Veel plezier en groetjes
De tuinvrouw