Woensdag 8 mei 2019

Dag beste lezers,

Het is woensdagnamiddag half vier… tijd voor een nieuwe blog. Hoe zal ik beginnen?

De zon komt net tussen de wolken piepen en verlicht mijn blad waarop ik schrijf. De wind streelt de takken van de bomen, die met een ritselend geluid antwoorden. Een auto rijdt langs. Ik sta op de oprit en kijk naar de voortuin. Manlief heeft deze week zitten wieden en laat nog wat sporen na… .

De roze en blauwe akelei staat te bloeien tussen de rozen en wordt druk bezocht door de bijen en hommels. De stinkende gouwe mag van mij ook nog even blijven staan.

De rozen staan reeds in knop en ik zie dat er bladluizen opzitten, maar de lieveheersbeestjes moeten ook wat te eten hebben, evenals de mezenjongen. Een beetje verder staan de meiklokjes te wapperen in de wind.

Ik heb mijn trui en jas al uitgespeeld want het is best wel warm genoeg. Je voelt gewoon het verschil met de laatste dagen. Toen was het een heel stuk kouder. En wij kunnen het weten, want we zitten even zonder verwarming. Vrijdag komen ze de ketel herstellen.

Door het frissere en droge weer bloeien de planten ook langer. Maar door dat beetje regen worden de kleuren mooier! De meidoorn bloeit dan ook nog volop, evenals de choisya.

De varen is bijna volledig uitgelopen.

De hosta’s beginnen eindelijk meer vorm te krijgen. Oef, gelukkig. Het is hier al het één en ander geweest met de hostaverzameling van manlief.

Eerst kwamen ze niet uit: te droog en te warm, daar houden ze niet van. Dan begonnen ze toch stilaan boven te komen na een goede gietbeurt. Om vervolgens vast te stellen dat er toch een heleboel niet bovenkwamen.

We misten er  een dertigtal, wat al niet niks is. Grr tot grote frustratie van manlief die even de moed verloor. Je moet weten dat we dit al gedurende verschillende jaren aan het opbouwen zijn… Sommige hosta ’s kochten we omwille van de leuke naam, andere voor de mooie kleuren, nog andere voor de speciale bladvorm. We hebben grote en kleine. Toen een collega vertelde dat hij muizen verzamelden was het hek helemaal van de dam en was ook ik verkocht.

Tot nu toe hadden we nog zo geen problemen gehad met de hosta’s. We gingen wel elke avond naar buiten met de zaklamp om slakken te vangen. Dat hebben we dit jaar nog niet moeten doen. Maar nu dit dus… En er is nog een ander probleem, sommige hosta’s zijn hun etiket kwijt met alle gevolgen van dien. Welke hosta’s zijn  er verdwenen, welke zijn er nog? Gelukkig hebben we een lijst en een foto van elke hosta die we hebben. Dus zat er niet veel anders op dan de lijst af te printen  en de hosta’s plant per plant te bekijken, groep na groep. Een heel werk voor manlief die alles nauwkeurig bekeek en noteerde. Bij twijfel eens gaan kijken naar de foto’s op de computer. Nadat alles bekeken was kwamen we op een verlies van zeventien planten. Een tijd later kwamen er nog enkele boven water en zaten we nog aan veertien planten tekort.

Nu wordt de zoektocht ingezet om de verloren soorten terug te vinden en ook nieuwe exemplaren aan de verzameling toe te voegen. En omdat we er geen gras over willen laten groeien besloten we zondag naar de plantenbeurs in Lasne te gaan. En ja, we hebben natuurlijk hosta’s gekocht. We hebben alvast “Patriot” terug.

Terwijl ik nu naar de hosta’s kijk zie ik er nog steeds neuzen boven komen.

De blauwe regen maakt nog steeds nieuwe bloemen, maar er zijn er ook al een deel kapot. De blauwe blaadjes vliegen door de lucht. En daar vliegt een oranjetipje. Het landt op een akelei en rust met gesloten vleugels even uit. Zijn vleugels zijn wit met een grijsgroene tekening en als hij vliegt is hij wit met een feloranje vlek op het uiteinde van elke vleugel. Het mannetje althans, het vrouwtje is wit. De blauwe regen ruikt nog altijd fantastisch en zit vol met hommels, zijn blaadjes lopen volop uit. En wat staat er onder de blauwe regen? Juist, hosta’s.

Ik trek wat kruid uit de potten, want een hosta groeit enkel in een pot als hij alleen staat. Het is een echte eenzaat!

Veel heeft het alweer niet geregend, een tweetal liter zegt de regenmeter vooraan. Waar zijn die vijf tot tien liter die manlief ons beloofde?  Ik had er nog zo naar uitgekeken! Helaas ze komt niet meer… Hier en daar beginnen de grote rododendrons te bloeien, de mooie aan de oprit die doen niks. Dat is raar, maar ze hebben dan ook extra afgezien van de droogte, ze staan namelijk op een berg.

In de tuin achteraan staat donkerpaarse akelei te bloeien en onder Nestor staan er speciale met een groene vlek op.

Het leuke aan deze plant is dat hij hem overal zaait, maar heel gemakkelijk laat verwijderen. Zo is ieder jaar een verassing voor ons allemaal.

Dan weer staat er een geranium te bloeien en een beetje verder een nagelkruid.

Vorig weekend heb ik de grasmachine gewekt uit zijn winterslaap, hij is er volop ingevlogen. Eigenlijk is het pas de eerste ronde die ik rijd, vorige week woensdag heb ik in Kjell en Lucinde hun tuintje gereden, zaterdag aan het tuinhuis en in de schaduwtuin. Eens het gras af is, ziet de tuin er weer helemaal anders uit … meer gecultiveerd, iets minder wild. Vandaag ligt het gras in de schaduwtuin vol met jonge bladeren en bloemen van de paardenkastanje. Zo fris groen, zo jong en al gestorven, de wind heeft ze zomaar van de boom geplukt. Of heeft de boom gewoon al geschift omdat het zo droog is? Links staat een Choisya in volle bloei

met daarnaast twee paarse azalea’s, rechts op de grond lopen de varens verder uit.

Achter mij staat een Viburnum te bloeien en voor mij als ik omhoog kijk zie ik de paardenkastanje in vol bloei.

Dan komt Blue me tegemoet, hij komt wat bedelen achter eten. Ik heb de beesten net verzorgd en ben hem vergeten. Shame on me! Vlug een handje graantjes halen bij de Sebrights. Zo nu is hij ook weer tevreden.

In Lucinde haar tuintje staat een oranje nagelkruid vrolijk oranje te stralen. En in de doorgang bloeit haar roze regen.

Hij en de paarse regen komen elkaar tegemoet, het zijn allebei prachtige planten.

Zo moeten we er nog meer hebben. In het vogelhuisje hoor ik mezenjongen roepen “Mama, papa, we hebben honger”.

Ik loop een beetje verder zodat de ouders kunnen terugkomen. Onze witte banksiae roos begint eindelijk te groeien en staat met kleine witte bloemtrosjes te bloeien.

De parkieten kwetteren welgezind “Waar blijven onze nestkastjes?”.  Nog even geduld, die komen vast gauw.

Ik loop door het hek, rechts staat de erwtenstruik te bloeien.

Geen erwten om op te eten hoor, gewoon een mooie struik met gele bloemen. Dan steekt de wind weer op. Ik loop voor de serre en het dahliapark naar rechts. Het dahliapark staat er maar triestig bij: nog vol onkruid en een konijn heeft er een hol gegraven. Dat zal ik straks eens gaan toesmijten. Maar ja, het kan nog vriezen aan de grond, dus wachten we nog even om het op te kuisen. De ijsheiligen passeren dit weekend met moedertjesdag en mijn verjaardag. Zo kom ik bij onze roze Viburnum plicatum Molly Schröder, die wou ik kost wat kost hebben.

En ik heb hem gevonden en gekocht bij Intratuin in Lovendegem. Ik ben er echt blij mee.

He, daar hoor ik de specht en de hanen kraaien, een koolmees vliegt over, vogels fluiten vrolijk hun lied. Een beetje verder in het weiland een grote gele vlek, een grote brem trekt de aandacht. En hier zomaar voor mijn voeten één enkel klein paars viooltje in het hoge gras. Hier en daar beginnen zich gele tapijten van boterbloemen te vormen en roodbruine van bloeiende zuring. Dan komt er weer een witte vlinder voorbij.

Ook in de rozentuin staan al een heleboel rozen in knop en  enkele bloeien al.

Hier hebben we ook een speciale regen “Black Dragon” geplant, gekocht in Frankrijk. Jaar na jaar is hij bevroren. Dit jaar bloeit hij voor het eerst. En wat zien we nu? Dit is helemaal geen “Black Dragon”, ze hebben ons daar liggen gehad. Hij heeft wel een andere kleuren, maar welke is het dan wel?…

Een beetje verder heeft manlief de oorlog verklaard aan een deel brandnetels. Er mogen er een deel blijven staan voor de rupsen van kleine vos en dagpauwoog, maar af en toe moet je ze toch wat intomen of ze nemen een te groot stuk van de tuin in. Ze liggen nu uit te drogen op het gras. De linde krijgt eindelijk een mooie kroon en heeft best al een dikke stam en ook hier staan de brem nog schitterend te bloeien.  Ik hoor nog steeds de specht, hij zit in het bos. Dan hoor ik Meneer Fazant, hij zit vlakbij. Eens kijken over de draad in het weiland naast ons. En ja hoor, daar staat hij. Hij kijkt mij aan, maar ik weet niet of hij mij wel ziet. “Dag Meneer Fazant, hoe is het met jou?” vraag ik hem. “Goed, hoor!” Hij draait zich om en wandelt verder het weiland in. Soms verdwijnt hij bijna helemaal tussen het hoge gras, enkel zijn kop steekt er nog boven. Dan weer zie ik hem helemaal. Zo wandelt hij verder richting huizen. Ik zet mijn wandeling verder naar achteren. …

Daar staan de lupines te bloeien in verschillende tinten blauw.

Ze beginnen nog maar. We houden vinger op de pols, want ze zijn nogal hevig. Als het zaad aan de planten komt wordt het zo snel mogelijk verwijderd en de vele zaailingen die bovenkomen worden uitgestekt. Daar waar ze verwijderd worden maken ze plaats voor andere kruiden zoals Sint-Janskruid dat er dankbaar gebruik van maakt.

Gisteren heb ik ook al de eerste sint-jacobsvlinder zien vliegen, een rode mot die overdag actief is.

Af en toe vliegen er mezenouders over, druk in de weer om eten te verzamelen voor hun hongerige kroost. Uit het huisje onder de oude perelaar klinkt gepiep van de kleine meesjes.

Ja, ook dit nestkastje is bewoond.

Achteraan is de speciale eik mooi groenbruin uitgelopen.

Hij is nog klein maar doet al wiegend en buigend in de wind zijn best om groot te worden!  Ik loop verder, langs de perelaar en rechts van mij rukt de ratelaar op tot onze grote vreugde. Ze bloeit nog niet.

Kan je ze zien staan, laat het me dan weten. Dit is een echt wilde plant van hier en ze leeft van gras op arme grond. Geen gras, geen ratelaar.

Zo kom ik aan de zwarte tuinstoel die mij uitnodigt om even te gaan zitten. Zo gezegd, zo gedaan. Even rustig genieten… De zon verwarmt mijn gezicht en de wind is er ook nog steeds. Voor mij hoeft het echt niet zo warm te zijn, vandaag is prima.

Aan de rand van het weiland bloeien de fluitekruiden en in de hoek hebben we de ratelpopulier wat gedund en er een paar takkenwallen mee gemaakt.

Als we ze zouden laten doen hebben we hier een bos in plaats van een bloemenweide en dat is niet de bedoeling. Nu is er ook weer plaats voor andere planten. Binnenkort zullen we wat meiklokjes en zenegroen introduceren. Verder kunnen we nog wat varens opkweken in potjes en ze in het najaar aanplanten, als er al geen varens uit het bos komen overgewaaid. Als de zon achter een wolk verdwijnt, wordt het weer wat frisser. Maar ik hoop van harte dat die vijf tot tien liter HIER nog naar beneden komt voor de planten.

Nu ga ik weer richting huis, ik kom langs een andere Viburnum plicatum “Mariessii”.

Deze bloeit, maar heeft al de moeite om zich te handhaven. Te droog, dan wat nachtvorst en overdag de brandende zon, maar hij is een volhouder en overleeft!

Ben je nog benieuwd naar de broedende kippen? Wel dat is weer een rampje! Smekkertje had twaalf eieren in het begin en later deed ze die één voor één kapot. Dus hebben we vorig weekend ingegrepen en de vijf overgebleven eieren weggenomen. In de vogelkooi zat ook een nest kippen te broeden, maar daar zat het nest vergeven van de bloedluizen. Dus niet aan te doen stoppen met broeden, kipjes, eitjes weg, nest weg … Nu denk je toch niet dat we die eieren weggegooid hebben? Nee, we hebben de broedmachine terug opgestart en nu maar afwachten of er binnenkort weer kuikens zijn! Ik ben alvast benieuwd, wordt vervolgd…

En dan hier nog een foto van Tommy, de hamster van Lucinde die een aardbei eet.

Woensdagavond zeven uur, manlief is bezig met de hosta’s….

Hij haalt de potten leeg van de planten die niet meer boven komen. Dan komt hij plots aan de achterdeur staan met een kleine wortel die aan het uitlopen is. “Kijk eens wat ik gevonden heb, deze is dan toch nog niet dood, zou hij nog groeien?” zegt hij blij. “Steek hem maar snel weer in een nieuwe pot!” zeg ik dan. Een beetje later vindt hij nog twee hosta’s terug. We zijn dus “Fire and ice”,”Out house delight” en “Catharina” nog niet kwijt! Even afwachten of ze nog verder groeien. Van andere planten zijn de wortels volledig uitgedroogd doordat er wortels van de paardenkastanje zijn ingegroeid, op zoek naar water. We zullen ze dus dit jaar regelmatig moeten verzetten om dit te voorkomen. Al doende leert men en wordt men wijs, nietwaar. In een andere pot vinden we de larven van de taxuskever. Die larven, schattige witte beestjes bewegen nog en blijken een delicatesse te zijn voor de kippen! De wortels zijn helaas dood. Niets aan te doen, maar dat zullen we in de toekomst in de gaten moeten houden. Wat we zeker niet gaan doen is gaan sproeien met vergif! Dat verstoort enkel het evenwicht in onze tuin waar zoveel waardevolle dieren leven.  Ondertussen heb ik ook mijn kussen uitgehaald en ga ik nog een beetje wieden, mijn blog zal nog even moeten wachten. Een koekoek laat zich horen op de achtergrond en op het weiland naast ons liggen de damherten. En het is gelukt, ik heb ze op foto kunnen krijgen!

Vorige week heb ik ook weer een vleermuis zien vliegen. Het seizoen begint weer…

Met deze sluit ik af, meer nieuws volgt later.

Groetjes

De Tuinvrouw